چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟

تفاوت کوین و توکن چیست؟

تفاوت کوین Coin و توکن Token مسئله ای است که اغلب افرادی که تازه وارد دنیای رمزارز می شوند، سردرگم می کند؛
سکه (کوین) و نشانه (توکن).

گاهی اوقات مردم از اصطلاح «سکه» برای اشاره به آنچه دیگران «توکن» می نامند، استفاده می کنند و گاهی «نشانه» برای آنچه دیگران «سکه» می خوانند. برخی از افراد برای همه دارایی های دیجیتال موجود را با هر دو نام می خوانند.

اما تفاوت های زیادی بین سکه های رمزنگاری شده و توکن های رمزنگاری شده وجود دارد؛ لذا مهم است که بدانید هر کدام از آن ها چیست. این مقاله با بررسی دلیل سردرگمی در مورد این دو اصطلاح آغاز می شود و سپس توضیحاتی را درباره اینکه سکه چیست و توکن چیست ارائه می دهد. همچنین نمونه هایی از سکه ها و توکن ها و نحوه استفاده از هر کدام از آن ها را شرح می دهد.

سکه دیجیتال (کوین) چیست؟

تعریف سکه دیجیتال این است: یک دارایی که روی بلاک چین مخصوص خود ایجاد شده است. بیت کوین ، لایت کوین، اتر و سکه‌هایی مثل کونوس اچ (CCH) را در نظر بگیرید. هر کدام از این سکه ها برای خود بلاک چین مستقل و ویژه ای دارند که روی آن اجرا می شوند.

برای اینکه واضح تر بگوییم:

• بیت کوین در بلاک چین بیت کوین کار می کند
• اتریوم (ETH) در بلاک چین اتریوم کار می کند
• کونوس اچ در بلاک چین خود یعنی بلاک چین کونوس اچ کار می کند (NEO) در بلاک چین نئو (NEO) کار می کند

تراکنش های سکه های دیجیتال از یک شخص به شخص دیگر انجام می شود. البته هیچ سکه فیزیکی هنگام ارسال و دریافت آنها منتقل نمی شود. همه «سکه ها» داده هایی در یک دیتابیس عظیم جهانی است. این پایگاه داده (یا بلاک چین) همه تراکنش ها را ردیابی می کند و توسط رایانه هایی در سراسر جهان بررسی و تأیید می شود.

نکته: قبل از ادامه مقاله باید این نکته را بدانید. اگر با فناوری بلاک چین آشنایی ندارید، مقاله بلاک چین را بخوانید تا بیشتر با آن آشنا شوید. قبل از تلاش برای درک تفاوت سکه و توکن، باید بلاکچین را درک کنید.

سکه دیجیتال چگونه استفاده می چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ شود؟

سکه های دیجیتال معمولا به همان روشی که سکه در زندگی واقعی به کار می رود، به عنوان پول استفاده می شوند. می توانید سکه هایی مانند بیت کوین، مونرو، کونوس اچ یا لایت کوین را مانند سکه هایی بدانید که در کیف پول دیجیتالی تان یا قلکتان هست.

برخی سکه ها اغلب کاربردی جز استفاده به عنوان پول ندارند. این سکه های «صرفا نقد» برای این موارد استفاده می شوند:

• انتقال پول (می توانید با آنها ارسال و دریافت ارزش کنید)
• ذخیره ارزش (می توان آنها را ذخیره و بعدا با چیز مفیدی مبادله کنید)
• واحد محاسبه (می توانید کالاها یا خدمات را با آنها قیمت گذاری کنید)

بیایید از مثال بیت کوین استفاده کنیم تا مسائل مطرح شده را بهتر درک کنیم:

• از بیت کوین می توان برای پرداخت هزینه کالاها و خدمات در سراسر اینترنت و همچنین در بسیاری از مکان های دنیای واقعی استفاده کرد.
• می توانید آن را برای مدت زمانی طولانی ذخیره کنید و در این مدت اتفاقی برای آن نمی افتد. بعدا می توانید آن را با کالا یا خدمات با ارزشی مبادله کنید.
• کالا یا خدماتی را که خریداری می کنید، می توان با بیت کوین ارزش گذاری کنید.

بیت کوین غیر از این کاربردهای پولی هیچ کاربرد دیگری ندارد. نمی توان برای به دست آوردن بیت کوین بیشتر، بیت کوین موجود را سهام گذاری (سپرده دارای سود) کرد. همچنین، بیت کوین برای اجرای هیچ نرم افزار خاصی مورد استفاده قرار نمی گیرد. فقط و فقط به عنوان پول استفاده می شود و بس.

اما برخی از سکه های دیجیتال (مانند اتر، نئو، کونوس اچ) ویژگی هایی فراتر از صرف پول را دارد. در میان این ویژگی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

اتر (ETH) برای تأمین تراکنش های شبکه اتریوم استفاده می شود. می توان روی اتریوم توکن ایجاد کرد، اما همچنان اتر برای ارسال توکن لازم است. هزینه های استخراج هم با این سکه تأمین می شود (پاداش رایانه هایی که تراکنش ها را تایید می کنند).

نئو (NEO) برای کسب سود در کیف پول سهام گذاری می شود. این سود سهام به عنوان گس (GAS) شناخته می شود. می توان در نئو درست مثل اتریوم توکن ایجاد کرد. اما هنگام ارسال یک توکن در شبکه نئو، باید برای کارمزد تراکنش، گس (یا همان سکه نئو) پرداخت کرد.

در مورد دش (DASH) هم دارندگان این سکه می توانند در تصمیم گیری های مهم شبکه مشارکت کنند. اگر ایده ای برای به روزرسانی شبکه دش پیشنهاد شده باشد، کسانی که به اندازه کافی سکه دش دارند می توانند برای تصمیم گیری در مورد بروزرسانی رأی دهند.

سکه های کونوس نیز از ویژگی ها مشابهی برخوردارند:

کونوس اچ (CCH)؛ این سکه اما قابلیت های بسیار فراتری نیز دارد. بلاک چین کونوس اچ قرار است امکان ایجاد توکن های خدماتی و کالایی مانند توکن های سهام و کالاهایی مثل طلا، نقره، گندم و… را فراهم کند که سکه کونوس اچ نقش مهمی در فعالیت این توکن ها ایفا خواهد کرد.

نمونه هایی از سکه های دیجیتال

امروزه همه دارایی های دیجیتالی که بالاترین ارزش کل بازار را دارند، به عنوان سکه شناخته می شوند. اما همه سکه ها ارزش کل بازار بالایی ندارند. وب سایت کوین مارکت کپ (Coinmarketcap) بیش از 900 نمونه مختلف از سکه ها را فهرست کرده است.
البته ما قصد نداریم تک تک سکه های دیجیتال را در اینجا فهرست کنیم. لیست کامل را می توانید در کوین مارکت کپ مشاهده کنید. ما برخی از موارد آشنا تر و ویژگی های آنها را آوردیم که می تواند به درک شما از مفهوم اصطلاح «سکه» کمک کند.

توکن چیست؟

خیلی وقت ها به توکن ها سکه دیجیتال گفته می شود، اما این درست نیست. یک تفاوت عمده وجود دارد.
توکن ها در بلاک چین هایی ایجاد می شوند که از قبل وجود داشتند. اتریوم به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، متداول ترین پلتفرم بلاک چینی توکن است. توکن هایی که بر روی این پلتفرم ساخته می شوند، با عنوان توکن های ERC-20 شناخته می شوند.

اما بلاک چین های دیگری مانند نئو، ویوز (WAVES) و کونوس اچ وجود دارد که می توان روی آن ها توکن ایجاد کرد. به عنوان مثال توکن های نئو تحت عنوان NEP-5 شناخته می شوند. هرکسی می تواند توکن دلخواه خود را روی یکی از این پلتفرم ها ایجاد کند.

توکن چگونه ایجاد می شود؟

جالب است بدانید که ساخت توکن توانایی فنی چندانی نیاز ندارد. ایجاد توکن برای فردی که کاملا تازه وارد است توصیه نمی شود، اما برای کسی که کمی تجربه برنامه نویسی دارد، کار زیادی نمی برد. البته توسعه دهنده باید مقداری سکه بومی بلاک چین مورد نظر را برای ایجاد توکن هزینه کند.

به عنوان مثال، اگر توکن در اتریوم ایجاد می شود، سازنده باید کمی اتر خرج کند تا استخراج کنندگان شبکه بتوانند تراکنش (ایجاد) توکن را تأیید کنند.

همچنین، اگر قرار است توکن در بلاک چین کونوس اچ ساخته شود، توسعه دهنده باید مقداری سکه کونوس اچ برای کارمزد ایجاد خرج کند.

به یاد داشته باشید که کارمزدها برای همه تراکنش های مربوط به توکن در یک بلاک چین باید پرداخت شود، نه فقط برای ایجاد توکن. بنابراین، هر نرم افزار ساخته شده روی اتریوم باید از سکه های اتر برای انتقال توکن های خاص برنامه از یک کاربر به کاربر دیگر یا بین برنامه و کاربر استفاده کند.

این کار دقیقا به همان روشی انجام می شود که در مورد تراکنش سکه ها، باید به کسانی که تامین امنیت شبکه را به عهده دارند، سکه پرداخت شود.

هدف توکن ها

بیشتر توکن ها برای استفاده در نرم افزارهای غیرمتمرکز یا dApp ایجاد می شوند. وقتی توسعه دهندگان توکن خود را ایجاد می کنند، می توانند تصمیم بگیرند که چند واحد از آن ایجاد شود و پس از ایجاد به کجا ارسال شوند. توسعه دهنده در این مرحله باید مقداری از سکه بومی آن بلاک چین را پرداخت کند.

توکن ها پس از ایجاد اغلب برای فعال کردن قابلیت های نرم افزاری که برای آن طراحی شده اند، به کار می روند. به عنوان مثال، موزیکوین (Musicoin) توکنی است که به کاربران امکان دسترسی به ویژگی های مختلف پلتفرم موزیکوین (Musicoin) را می دهد. این ویژگی ها می تواند شامل تماشای یک نماهنگ یا پخش یک موزیک باشد.

صرافی بایننس (Binance) نیز توکن مخصوص خود را با نام BNB دارد. کاربرانی که برای انجام معاملات خود از BNB استفاده کنند، 50 درصد کارمزد کمتری پرداخت می کنند.

اما برخی از توکن ها با هدفی کاملا متفاوت ایجاد می شوند؛ یعنی نمایندگی اقلام فیزیکی. فرض کنید می خواهید خانه خود را با استفاده از یک قرارداد هوشمند بفروشید. از نظر فیزیکی نمی توانید خانه خود را در این قرارداد هوشمند قرار دهید، می توانید؟ معلوم است که نمی توانید.

اما در عوض می توانید از یک توکن استفاده کنید که نمایانگر خانه شما باشد. وی پاور (WePower) نمونه خوبی از توکنی است که به منزله یک کالای فیزیکی است. این توکن نماینده انرژی برق است. پروژه وی پاور یک نرم افزار غیرمتمرکز است که به کاربران اجازه می دهد با استفاده از قراردادهای هوشمند اقدام به خرید و فروش برق کنند. هر توکن وی پاور (WPR) معادل مقدار مشخصی انرژی برق است.

توکن های تعویض ناپذیر یا NFT نیز از این دسته توکن ها هستد و نماینده یک کالای منحصر به فرد مانند کالای کلکسیونی، خانه، آثار هنری یا مواردی از این قبیل هستند. یعنی نمی توان یک توکن تعویض ناپذیر را با یکی دیگر تعویض کرد، چراکه ارزش آن ها متفاوت است. یک واحد بیت کوین دقیقا هم ارزش با یک واحد دیگر آن است و می توان آن دو را با هم عوض کرد. یا یک اسکناس 10 هزار تومانی را می توان با یکی دیگر عوض کرد. اما توکن تعویض ناپذیر را نمی توان اینگونه مبادله کرد.

مزیت بزرگ ایجاد توکن

این واقعیت که توسعه دهندگان نرم افزارهای غیرمتمرکز و توکن ها نیازی به ایجاد بلاک چین مخصوص خود ندارند، باعث صرفه جویی در وقت و منابع آنها می شود. آنها می توانند ضمن بهره مندی از امنیت بلاک چین بومی، از قابلیت های رمزارز آن بلاک چین نیز برای نرم افزار خود استفاده کنند.

زمان تنها چیزی نیست که در این روش در آن صرفه جویی می شود. اگر آنها بلاک چین و سکه خود را به جای نرم افزار غیرمتمرکز و توکن ایجاد کنند، برای تأیید تراکنش های خود نیز باید استخراج کنندگان یا اعتبارسنج هایی را پیدا کنند.
برای ایجاد یک بلاک چین قوی که از خطر حملات مصون باشد، به تعداد زیادی ماینر، سهام گذار یا تاییدکننده نیاز است.

برای بسیاری از رایانه ها منطقی تر است که روی یک بلاک چین مشترک که چندین برنامه دارد، کار کنند تا اینکه هزاران بلاک چین ضعیف و اغلب متمرکز وجود داشته باشند که فقط یک پروسه بسیار طولانی تر و بسیار گران ترند.

نگاهی دقیق تر به عملکرد توکن ها

توکن ها برای تعامل با نرم افزارهای غیرمتمرکز که روی بلاک چین های مختلف ساخته شده اند نیز استفاده می شوند. یک مثال خوب سیویک (Civic) است. سیویک از توکنی به نام CVC استفاده می کند.

این نرم افزار هویت های رمزگذاری شده در بلاکچین اتریوم را ردیابی می کند. هدف آن ارائه روشی ارزان تر، مطمئن تر و کارآمدتر برای بررسی هویت است. در اینجا نگاهی به نحوه کار آن می اندازیم.

اگر به سفر خارجی بروید، باید هویت خود را در خیلی جاها تایید کنید. اولین جا احتمالا فرودگاه است. اگر این شرکت هواپیمایی شریک شرکت سیویک باشد، یک کد QR برای شما ارسال می کند تا از شما (مسافر) اطلاعاتی بخواهد.

شما هم با استفاده از نرم افزار سیویک، اطلاعات هویتی خود را مستقیما از گوشی تلفن همراه خود به شرکت ارسال می کنید. اطلاعات در گوشی شما ذخیره شده، اما کاملا رمزگذاری شده است. این کار از سرقت آن جلوگیری می کند. اثر انگشت یا اسکن چشم اثبات می کند که شما مالک داده های دریافتی هستید.

از همان گوشی برای تأیید هویت خود در جاهای دیگر مثل فرودگاه ، هتل و غیره هم استفاده کنید. هر شرکت یا سازمانی که در آن از هویت دیجیتالی خود استفاده می کنید، می تواند داده ها را با استفاده از بلاک چین اعتبارسنجی کند.

توکن CVC برای تراکنش های این سرویس های مربوط به هویت استفاده می شود. این توکن برای پرداخت به تاییدکننده هایی مثل بانک ها، دولت ها و سایر منابع معتبر برای انجام بررسی هایی نظیر KYC (مشتری خود را بشناس) به کار می رود. سوابق این ها در بلاک چین ذخیره می شود.

توکن اوراق بهادار، توکن سهام، توکن خدماتی

در پایان چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ این بخش، اجازه بدهید نگاهی هم به دیگر انواع توکن ها داشته باشیم. این توکن ها با عناوینی مثل توکن اوراق بهادار یا دارایی، توکن پرداخت، توکن سهام و توکن خدماتی شناخته می شوند.

در فوریه 2018، نهاد تنظیم مقررات مالی سوئیس (FINMA) دستورالعمل هایی را منتشر کرد که تعریف توکن های اوراق بهادار یا دارایی، خدماتی یا پرداختی را مشخص می کرد. این تعاریف به نهادهای دولتی کمک می کند که نحوه رفتار با توکن های مختلف را بدانند.

توکن اوراق بهادار: بیشتر توکن هایی که در عرضه اولیه سکه (ICO) صادر می شوند، اوراق بهادار هستند. عرضه اولیه سکه فرایندی مشابه عرضه اولیه سهام در بازارهای بورس است که شرکت های رمزارز طی آن سکه ها یا توکن های خود را در معرض فروش عمومی می گذارند.

افرادی که اقدام به خرید توکن ها در عرضه اولیه سکه می کنند، این کار را با انتظار سود انجام می دهند. طبق قوانین سوئیس، با این توکن ها مانند اوراق بهادار سنتی رفتار می شود.

توکن های سهام: اگر یک توکن نشان دهنده سهم یا سهامی در شرکت صادرکننده آن باشد، توکن سهام نام دارد. البته تعداد کمی از شرکت ها عرضه اولیه سکه ای را به این شرکت امتحان کرده اند، چراکه دستور العمل های قانونی زیادی در مورد قانونی یا غیرقانونی بودن آن وجود ندارد.

توکن های خدماتی: توکن های کاربردی نیز نامیده می شوند. این توکن ها برای دسترسی مردم به یک محصول یا خدمات خاصی به کار می روند. این توکن ها همچنین به لحاظ تعداد عرضه محدود هستند، چراکه انتظار می رود از محل همین محدودیت ارزش خود را بالا ببرند.

توکن های پرداختی: چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ این توکن ها هدف دیگری غیر از پرداخت هزینه کالاها و خدمات ندارند.
نهاد تنظیم مقررات سوئیس هنگام دسته بندی توکن های موجود، مراقب بود که هشدار دهد ممکن است یک توکن در بیش از یک دسته قرار گیرد.

به احتمال زیاد با تثبیت بیشتر فضای توکن ها، تنظیم کنندگان مالی دیگر کشورها تعاریف متفاوت تری ارائه دهند. عرضه های اولیه سکه و توکن هنوز هم مفاهیم بسیار جدیدی هستند، به همین خاطر اینکه قوانین هنوز از این فضا عقب هستند، قابل درک است.

نتیجه گیری

اکنون باید دانسته باشید که وقتی کسی می گوید «سکه» (کوین) یا «توکن»، منظور او دقیقا چه چیزی است. خیلی هم گیج کننده نبود، نه؟

حالا باید بدانید که ساده ترین تعریف سکه و توکن اینگونه است: سکه ها روی بلاک چین خودشان قرار می گیرند. اما توکن ها بلاک چین مخصوص خود را ندارند، بلکه روی یک بلاک چین دیگر ایجاد می شوند.

همچنین باید فهیمده باشید که سکه ها اغلب فقط و فقط به عنوان جایگزین پول به کار می روند، اگرچه برخی از سکه ها کاربردهای دیگری هم دارند که البته آن هم تا حدود مربوط به ارزش پولی آن ها است.

اما توکن ها هدف دیگری دارند. اگر برای استفاده در نرم افزار غیرمتمرکز ایجاد شده باشند، هدف آنها به خود نرم افزار وابسته است. در بعضی موارد، برای قابلیت هایی مانند حق رأی استفاده می شوند. در موارد دیگر، برای تراکنش های داخلی نرم افزار غیرمتمرکز یا پاداش دادن به کاربران با مواردی مانند تخفیف کارمزد (مثل بایننس) به کار می روند.

در موردی دیگر توکن ها برای نمایاندن یک کالای فیزیکی منحصر به فرد به کار می روند که در این صورت به آن ها توکن تعویض ناپذیر (NFT) گفته می شود.

اکنون با این دانسته ها می توانند با دقت تشخیص دهید که در بازار بزرگ رمزارزها چه چیزی کوین است و چه چیزی توکن.

بازخرید و توکن سوزی در دنیای ارز دیجیتال به چه معناست؟

عمل سوزاندن در نظر اول ممکن است خطرناک و غیرمنطقی به نظر بیاید، اما در دنیای ارز دیجیتال، عمل توکن سوزی یکی از کارهای رایج است که در جهت افزایش قیمت ارز دیجیتال انجام می‌شود. بای‌بک (Buyback) – یا بازخرید – نیز یکی دیگر از این روش‌هاست. برای اینکه بیشتر با مفهوم بازخرید و توکن سوزی و نمونه‌های آن در دنیای ارز دیجیتال آشنا شوید، تا انتهای مقاله با میهن بلاکچین همراه باشید.

سوزاندن کوین یا توکن سوزی چیست؟

فرایندی که در آن بخشی از ارز دیجیتال برای حذف از بلاکچین سوزانده می‌شود، به سوزاندن سکه یا توکن سوزی معروف است. «سوزاندن» توکن‌های اتریوم (ETH) پس از ارتقای هارد فورک لندن، به موضوع بحث در میان علاقه‌مندان به ارزهای دیجیتال تبدیل شد. اما، سوزاندن سکه ارز دیجیتال چیست یا خریدن و سوزاندن چیست؟

توکن ارز دیجیتال زمانی که به آدرس کیف پول غیرقابل استفاده‌ای ارسال می‌شود تا آن را از گردش خارج کند، سوزانده می‌شود. هیچ کس نمی تواند به آدرسی که به عنوان آدرس سوخته یا خورنده شناخته می‌شود دسترسی داشته باشد یا آن را خرج کند. هنگامی که یک توکن به یک آدرس سوخته منتقل می‌شود، برای همیشه از بین می‌رود. هر کسی که ارز دیجیتال داشته باشد، می‌تواند آن را بسوزاند، اما این چیزی نیست که بخواهید آن را انجام دهید، زیرا اساسا با این کار پول خود را دور می‌ریزید.

در اکثر مواقع، توسعه‌دهندگان ارز دیجیتال تصمیم می‌گیرند مقدار خاصی را بسوزانند. سوزاندن سکه‌ها عرضه را کاهش می‌دهد و توکن‌های ارز دیجیتال کمیاب‌تر می‌شود؛ بنابراین، آیا سوزاندن ارز دیجیتال ارزش آن ارز را افزایش می‌دهد؟ به دلیل کمبود، قیمت‌ها ممکن است افزایش یابد و در نتیجه برای سرمایه‌گذاران سود حاصل شود.

در مورد سکه سوزی باید به چند نکته توجه داشت. اولا، سوزاندن سکه تضمین نمی‌کند که ارزش ارز دیجیتال افزایش یابد. بسیاری از مردم بر این باورند که این کار سود کمی دارد یا هیچ سودی ندارد.

استفاده از سوزاندن سکه ارز دیجیتال برای فریب سرمایه‌گذاران امکان‌پذیر است. توسعه‌دهندگان می‌توانند ادعا کنند که هنگام ارسال توکن‌ها به کیف پول خودشان، توکن‌‌ها را می‌سوزانند. همچنین توسعه‌دهندگان از سوزاندن توکن‌ها برای پنهان کردن نهنگ‌هایی که دارای مقادیر زیادی ارز دیجیتال هستند، استفاده می‌کنند.

بای بک در ارزهای دیجیتال به چه معناست؟

یکی دیگر از ابزارهای محبوب برای افزایش قیمت توکن، بای‌بک است که در آن یک شرکت دارایی‌های ارز دیجیتال خود را از بازار بازخرید می‌کند. با این کار عرضه در گردش آن را کاهش می‌دهد و ارزش کلی آن ارز دیجیتال را افزایش می‌دهد.

بازخرید سهام زمانی اتفاق می‌افتد که شرکت صادرکنند سهم، سهام را به قیمت بازار خرید متقابل کرده و آن‌ها را جذب می‌کند و تعداد کل سهام در بازار را کاهش می‌دهد. با بی‌ثباتی در پویایی قیمت و مبهم بودن انواع توکن‌های متعددی که در بازار در حال گردش هستند، کسب‌وکارهای مبتنی بر بلاکچین از دو تکنیک برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای و افزایش قیمت استفاده کرده‌اند.

دو ابزار رایج، بای‌بک و سوزاندن توکن هستند. در حالی که هر دو رویکرد اساسا یک هدف را دنبال می‌کند، مکانیسم‌ها و اهداف نهایی آنها از نظر اثر قیمت‌گذاری متفاوت هستند. بنابراین، بای‌بک و سوزاندن توکن چیست؟

اکوسیستم ارز دیجیتال معمولا با مفهوم تورم مرتبط است که به کاهش ارزش اشاره دارد. نوسانات قیمت در بازارهای دیجیتال معمولا از بازارهای سنتی، به ویژه در شرایط فعلی بیشتر است. سرمایه‌گذاران اعتماد کمتری به دارایی‌های دیجیتال دارند؛ زیرا دیفای و ارزهای دیجیتال هنوز کشف نشده‌اند.

در نتیجه، صادرکنندگان باید یک پیشنهاد ارزش شفاف، کاربردی، منطقی و سودآور ایجاد کنند که در سیستم به طور موثر کار کند تا سرمایه‌گذاران را جذب کرده و مزایای قابل اثبات را نشان دهد.

بنابراین، مفهوم بای‌بک در ارز دیجیتال به پروژه یا شرکتی اشاره دارد که از منابع نقدی خود برای بازخرید برخی از توکن‌ها یا سهام خود از دارندگان به قیمت بازار استفاده می‌کند. طی فرآیند بای‌بک، دارایی‌های بازخرید‌شده به جای اینکه از بین بروند یا فورا دوباره به گردش درآیند، در کیف پول شرکت نگهداری می‌شوند.

برعکس، سوزاندن توکن زمانی اتفاق می‌افتد که یک پروژه برخی از توکن‌های خود را به طور دائم از گردش خارج می‌کند و آنها را به آدرس صفر می‌فرستد و در نتیجه وجود آنها را پاک می‌کند. برای تنظیم پویایی عرضه و تقاضا و تأثیر قیمت، توکن‌ها یا از جامعه بازخرید می‌شوند یا به سادگی از استخرهای فعلی گرفته می‌شوند.

کوین سوزی چگونه آغاز شد؟

سوزاندن کوین مدت‌ها قبل از بیت‌کوین (BTC) شروع شد. این فرایند بسیار شبیه به بازخرید سهام است و احتمالا از آن هم الهام گرفته شده است.

در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸، بسیاری از ارزهای دیجیتال، از جمله بایننس کوین (BNB)، بیت‌کوین کش (BCH) و استلار (XLM)، توکن‌ها را برای کاهش عرضه و افزایش قیمت سوزاندند. این روند در مورد ارزهای دیجیتال در حال ظهوری که با منابع توکن فراوان شروع می‌شوند، معمول‌تر است.

یکی از دلایل اصلی محبوبیت سکه سوزی اخیر آن است که به ارزهای دیجیتال اجازه می‌دهد تا با قیمت‌های پایین شروع به کار کنند و سپس بعد از سرمایه‌گذاری ایمن به طور مصنوعی ارزش خود را افزایش دهند. یک ارز دیجیتال جدید به دلیل قیمت پایین ممکن است از ۱ تریلیون توکن برای کسری از سنت شروع شود و سرمایه‌گذاران را جذب کند. سپس سازندگان می‌توانند میلیاردها توکن را بسوزانند تا قیمت را در آینده افزایش دهند.

بای‌بک و سوزاندن بایننس با صرف ۲۰ درصد از درآمد خود به شکل فصلی برای سوزاندن و بازخرید توکن‌های BNB و کاهش عرضه آن، آغاز شد. در ۱۸ اکتبر ۲۰۲۱، هفدهمین دور از سوزاندن بایننس کوین، ۱٬۳۳۵٬۸۸۸ توکن را از بازار حذف کرد. تفاوت بین بای‌بک سهام و ارز دیجیتال (مانند بای‌بک BNB) این است که بای‌بک ارز دیجیتال به طور خودکار تکمیل و تضمین می‌شود.

هنگام خرید سهام استاندارد، سرمایه‌گذاران گاهی اوقات نمی‌دانند که آیا شرکت سهام را بای‌بک می‌کند یا سود سهام را پرداخت می‌کند. از سوی دیگر، خرید متقابل با ارزهای دیجیتال از طریق قراردادهای هوشمند از پیش برنامه‌ریزی شده انجام می‌شود.

علاوه بر این، طرح سوزاندن شیبا اینو (SHIB) که قصد دارد درصد معینی از سود یا مقدار پولی معین را در کیف پول رسمی سوزاندن شیبا اینو بسوزاند، یکی از سوزاندن‌های آتی ارزهای دیجیتال است.

بای بک و سوختن چگونه کار می‌کند؟

ماینرها می توانند توکن‌های ارز مجازی را با استفاده از مکانیسم اجماع گواه اثبات سوزاندن (PoB) بسوزانند. گواه اثبات سوزاندن یکی از چندین سازوکار اجماعی است که شبکه‌های بلاکچین برای تایید اینکه همه گره‌های شرکت‌کننده در مورد وضعیت واقعی و قانونی شبکه بلاکچین توافق دارند، استفاده می‌کنند. مکانیزم اجماع مجموعه‌ای از پروتکل‌ها است که چندین اعتبارسنج برای توافق بر سر اعتبار یک تراکنش استفاده می‌کنند.

PoB مکانیزم گواه اثبات کاری است که انرژی هدر نمی‌دهد. در عوض، روی این ایده کار می‌کند که به ماینرها اجازه دهد تا توکن‌های ارز دیجیتال را بسوزانند. سپس حق نوشتن بلوک‌ها (ماین) به نسبت سکه‌های سوزانده شده اعطا می‌شود.

ماینرها کوین‌ها را به آدرس سوزاندن ارسال می‌کنند تا آنها را از بین ببرند. این روش از منابع کمی (به غیر از انرژی لازم برای استخراج سکه‌ها قبل از سوزاندن آنها) استفاده می‌کند و شبکه را فعال و انعطاف‌پذیر نگه می‌دارد.

بسته به اجرا، ممکن است ارز بومی یا ارز زنجیره جایگزینی مانند BTC را بسوزانید. در ازای آن، توکن رمز ارز بومی را دریافت خواهید کرد.

با این حال، PoB تعداد ماینرها را کاهش می‌دهد، همانطور که عرضه توکن را کاهش می‌دهد؛ زیرا منابع کمتر و رقابت کمتری وجود خواهد داشت. این کار به مشکل آشکار تمرکز منجر می‌شود، زیرا به استخراج‌کنندگان بزرگ، ظرفیت بیش از حد داده می‌شود و به آنها اجازه می‌دهد تا مقادیر زیادی توکن را به یکباره بسوزانند و به شدت بر قیمت و عرضه تاثیر بگذارند.

برای غلبه بر این مشکل، نرخ نابودی اغلب مورد استفاده قرار می‌گیرد که ظرفیت انفرادی استخراج‌کننده را برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها کاهش می‌دهد. PoB از این نظر مشابه PoS است؛ در هر دو روش، ماینرها برای آن که بتوانند شروع به استخراج نمایند، نیاز به قفل کردن دارایی‌های خود دارند. برخلاف PoB، سهام‌گذاران می‌توانند پس از خاتمه استخراج در PoS، کوین‌های خود را پس بگیرند.

در ارزهای دیجیتال، بازخرید به همین روش و با خرید توکن‌ها از بازار و قرار دادن آنها در کیف پول توسعه‌دهندگان انجام می‌شود. در نتیجه، برخلاف سوزاندن کوین، که توکن‌های در حال گردش در بازار را برای همیشه از بین می‌برد، بای‌بک به‌طور دائم توکن‌های آن‌ها را از بین نمی‌برد.

مزایا و معایب باز خرید ارز دیجیتال چیست؟

هدف بای‌بک و سوزاندن، افزایش ارزش توکن با کاهش عرضه آن و افزایش درآمد پروتکل است. بای‌بک عموما به این هدف دست می‌یابد، اگرچه سوزاندن اثرات مشخصی بر دارایی‌های ارزی و سرمایه‌ای دارد.

لزوم کاهش تعداد توکن‌های در گردش به دلیل اشتباهات در محاسبات اقتصادی، تمایل به افزایش مصنوعی قیمت توکن‌ها، ترویج سفته‌بازی، ایجاد هیاهو به عنوان حرکتی برای دارندگان توکن یا صرفا سازماندهی مجدد تخصیص‌ توکن، همگی دلایلی هستند که پروژه‌ها به بازخرید متوسل می‌شوند.

بای‌بک اغلب به دلایل داخلی و برای افزایش نقدینگی و کاهش نوسان قیمت انجام می‌شود. از آنجایی که قانون عرضه و تقاضا اصل کمیابی را خنثی می‌کند، تعداد اندک عرضه‌کنندگان معمولا منجر به تثبیت قیمت‌ها در بلندمدت می‌شود، اما وجود حجم زیادی از دارایی‌ها منجر به کاهش علاقه سرمایه‌گذاران می‌شود.

علاوه بر این، رشد بلندمدت از طریق بای‌بک تشویق می‌شود. سرمایه‌گذاران تشویق می‌شوند که توکن را نگه دارند که به حفظ ثبات قیمت دارایی کمک می‌کند. با این حال بازخرید خارج از بوته نقد نیست. معمولا اعلام چنین تصمیمی واکنش فوری جامعه کاربری را برمی‌انگیزد و کاربران منطق این تصمیم را نقد می‌کنند.

به عنوان مثال، ارزهای ضد تورمی مصرف را کاهش می‌دهند؛ بنابراین، کاهش تعداد توکن‌ها به مرور زمان می‌تواند مانع از سرمایه‌گذاری شود. فرض کنید که سرعت سوزاندن از نرخ رشد بنیادی هم پیشی بگیرد. در این صورت، با تحکیم بیش از حد مالکیت به بهای نقدینگی و ارزش بلندمدت، خطر خالی کردن سیستم از سرمایه را به جان می‌خرید.

صرف نظر از انتقادات، دارندگان توکن یا بای‌بک را فرصتی برای فروش توکن‌های خود می‌دانند یا به امید افزایش قیمت، بیشتر خرید کرده و میزان سرمایه گذاری خود را افزایش می‌دهند.

آیا راه پیش‌رو، بای بک است؟

سرمایه‌گذاری شخصی توسط کسب‌وکارها چیز جدیدی نیست و مدت‌هاست که ابزار استانداردی برای تثبیت قیمت (یا افزایش آن) در بازار مالی سنتی بوده است.

بایننس، نکسو و دیگر موارد از جمله پروژه‌هایی هستند که بای‌بک انجام داده‌اند. برای مثال، بای‌بک نکسو به خاطر اعتقاد تیم توسعه‌دهنده اصلی به تلقی اشتباه بازار از ارزش پروژه انجام شد. در نتیجه، آنها تصمیم گرفتند تعداد توکن‌های در گردش پروژه را کاهش دهند تا به اصلاح قیمت بازار کمک کنند.

در دنیای ارز دیجیتال، بای‌بک مشابه بازارهای مالی سنتی است که برای تغییر تعداد دارایی‌های در گردش یک شرکت استفاده می‌شود. انگیزه‌های مختلفی برای چنین برنامه‌هایی وجود دارد، اما نتیجه نهایی معمولا افزایش قابل توجهی در ارزش دارایی است.

جمع‌بندی

در این مقاله خواندیم که عمل بای بک و توکن سوزی غالبا توسط توسعه‌دهندگان ارزهای دیجیتال صورت می‌گیرد تا با کاهش عرضه توکن یا ارز دیجیتال، قیمت آن را در بازار افزایش دهند. تفاوت سوزاندن توکن و بای بک در آن است که در سکه سوزی مقادیر محدودی سکه برای همیشه نابود می‌شود، اما در بای‌بک می‌توان این توکن‌ها را مجددا وارد چرخه خرید و فروش کرد.

توکن چیست و چه فرقی با ارز دیجیتال دارد؟

همراهان عزیز، عبارت “توکن چه تفاوتی با ارز دیجیتال دارد؟” و یا “فرق توکن با ارز دیجیتال در چیست؟” اصلا صحیح نمی باشد، چراکه توکن خود نوعی ارز دیجیتال می باشد. از این رو پرسش صحیح این است که تفاوت توکن با کوین چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ چیست؟

توکن (Token) که در لغت به معنی ” رمز ارز، ژتون، علامت و… ” می باشد. بطور خلاصه می توان گفت که توکن یک نوع ارز دیجیتال است که یک بلاک چین مستقل ندارد که از طریق آن جا به جا شود بنابراین روی شبکه های مثل اتریوم این امر انجام می شود و یکی از تفاوت های اصلی توکن با کوین عدم داشتن بلاکچین مستقل است. با ما همراه باشید در ادامه این مطلب به شرح کامل توکن و بیان تفاوت توکن با کوین می پردازیم.

تفاوت توکن با کوین چیست ؟

اولین فرق توکن با “کوین (coin)” و یا سکه در داشتن بلاک چین مستقل می باشد به عبارت ساده تر، یک کوین ارز دیجیتالی است که بلاک چین مستقل خود را دارد. در بازار رمز ارزها، یک “توکن” (Token) ارز دیجیتالی است که فاقد بلاکچین اختصاصی می باشد و روی شبکه های دیگر مانند اتریوم جابه جا می شود.

ارز های دیجیتالی مثل بیت کوین کش، ریپل، اتریوم، بیت کوین، کاردانو و صدها ارز دیجیتال دیگر که بلاک چین های اختصاصی خود را دارند در دسته ی کوین ها قرار می گیرند و توکن هایی مثل تتر، چین لینک، یرن فایننس (Yearn.Finance)، دای (Dai)، آوی (Aave) و بت (BAT) فاقد بلاکچین اختصاصی و مستقل می باشند.

نکته: وب سایت کوین مارکت کپ (Coinmarketcap)، اولین مرجعی که کوین و توکن را از یکدیگر متمایز کرده است.

بیشتر توکن های موجود در دنیای ارزهای دیجیتال، “توکن های کاربردی” می باشند. این توکن ها برای کاربران امکان دریافت خدمات خاصی از یک پروژه را فراهم می کنند که تنها در اکوسیستم مربوط به آن قابل استفاده می باشد.

به عنوان مثال، اگر پروژه ای به طور اختصاصی هدف کار خود را به گونه ای آغاز کند که بلیت های بین شهری را تنها با توکن های مخصوصی بتوان خرید، در این صورت کاربرد آن توکن تنها برای خرید بلیت های بین شهری می باشد و نمی توان از این توکن ها برای خریید غذا استفاده کرد.

ساخت و طراحی یک بلاک چین هزینه های نجومی را همراه خود دارد، به همین خاطر ساخت توکن ها برای توسعه دهندگان بلاک چین بسیار راحت تر از ایچاد یک بلاک چین مستقل می باشد آن ها می توانند در پروژه های خود بدون صرف هزینه ی زیاد برای ساخت بلاک چین، ارز دیجیتال خود را بسازند و به اهداف خود برسند.

پروژه‌هایی که قصد توسعه یک بلاک چین را دارند، معمولاً ابتدا از یک بلاک چین واسطه برای خود توکن ایجاد کرده و پیش‌فروش یا همان عرضه اولیه سکه (ICO) منتشر می‌کنند و در ازای پول ملی یا ارزهای دیجیتال دیگر توکن‌های خود را پیش از راه‌اندازی پروژه به فروش می‌رسانند. ارزش این توکن‌ها رابطه مستقیمی با وضعیت پروژه و حرکت آن در راستای اهدافش خواهد داشت.

همین طور، بعضی از توکن ها زمانی که به حد کافی توسعه پیدا کردند، ساخت بلاکچین اختصاصی خود را شروع می کنند و به کوین تبدیل می شوند.

توکن ها روی کیف پول های بلاک چینِ میزبان ذخیره می شوند ولی کوین ها هر کدامشان می توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند. به طور مثال، تمامی توکن های مبتنی بر اتریوم، روی کیف پول ها و آدرس های اتریوم ذخیره می شوند، اما چون بیت کوین ها یک نوع کوین هستند نمی شود روی آدرس اتریوم ذخیره شان کنید.

توکن چگونه بوجود می آید؟

توکن را می توان روی هر پلتفرم بلاک چینی که از قراردادهای هوشمند و زبان‌های برنامه‌نویسی سطح بالا استفاده کند، ایجاد کرد. در حال حاضر ۸۰٪ توکن‌های بازار روی بلاکچین اختصاصی اتریوم کار می کنند و پس از آن بایننس چین (Binance chain)، ایاس، کازماس، تزوس و ترون قرار دارند.

توسعه‌دهندگان قرارداد هوشمند توکن را با استفاده از زبان های برنامه نویسی و استاندارهای ایجاد توکن که تیم یک بلاک چین آن را تنظیم نمودند، استفاده می کنند و از ابزارهای موجود برای پیاده سازی آن در بلاک چین پیاده‌سازی می کنند. برای مثال، زبان برنامه‌نویسی ساخت توکن (قرارداد هوشمند) در اتریوم سالیدیتی است و استاندارد اصلی اتریوم برای ایجاد توکن ERC-۲۰ نام دارد.

ساخت یک توکن بسیار ساده بوده و در کمتر از یک ساعت با هزینه ی ناچیزی (کارمزدهای شبکه) قابل انجام است. اما نباید این موضوع را فراموش کرد که یک توکن نمی تواند ارزشمندی آن را تضمین نماید.

توکن ها چه معایبی دارند؟

یکی از معایب توکن ها، آسان بودن ساخت توکن های بی ارزش و بدون کاربرد بستری را برای کلاهبرداری فراهم کرده است و گاهی اوقات آن ها سعی می کنند به جای پرداخت پول های واقعی از توکن های بی ارزش استفاده کنند.

برای با ارزش شدن و مورد تایید قرار گرفتن یک توکن، باید در یک پروژه کاربردی وارد شود و صرافی های معتبر از آن استفاده کنند که این امر اصلا ساده نمی باشد.

نکته: به صراحت می توان گفت بیشتر از 90 درصد توکن های موجود در بازار هدف و کاربرد خاصی ندارند و تنها برای پر کردن جیب های توسعه دهندگان عرضه می شوند.

سال 2017 چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ توکن های زیادی با هدف کلاهبرداری، وارد بازار شدند و به “جنون ICO” مشهور شد. تعداد زیادی از کلاهبرداران با وعده های توخالی و با پیش فروش کردن توکن های خود به سرمایه گذاران بی اطلاع، چندین میلیون دلار پول به جیب زدند. همچنین با کشف قیمت واقعی توکن ها در سال 2018 تمامی آن توکن ها فراموش شدند و هیچگاه نتوانستن حتی به قیمت واقعی خودشان برگردنند.

توکن چه مزایایی دارد؟

اصولا بیشتر افرادی که در ابتدا می خواهند پروژه ای مانند کار روی شبکه و بلاک چین را شروع کنند سرمایه و پشتوانه ی مالی کافی ندارند به همین منظور ساخت توکن جایگزین بلاک چین می شود زیرا در هزینه ها و زمان صرفه جویی می شود.

این گونه پروژه ها به دلیل گسترش سریع فضای ارزهای دیجیتال با مشکلاتی روبرو هستند و از آنجایی که این پروژه ها می توانند کار خود را روی یک بلاک چینی مانند اتریوم آغاز کنند و با جذب سرمایه های عمومی یا خصوصی و اضافه کردن به صرافی ها به زمانبندی و سرمایه ی مورد نیاز خود برسند.

حال آن ها می توانند شبکه های اصلی خود را راه اندازی کنند و بعد از آن مرحله توکن هایشان را به بلاک چین اختصاصی خود انتقال دهند. بطور مثال می توان واحدهای ارزی ترون (TRX) را که در ابتدای کار بصورت توکن اتریومی عرضه می شدند و بعد از توسعه بلاک چین اختصاصی ترون، به شبکه اصلی منتقل شدند.

در بیشتر مواقع نیز نیازی به ساخت بلاک چین جداگانه برای پروژه نیست و آن پروژه می تواند از امنیت بالای بلاک چین میزبان بیشترین استفاده را ببرد. بطور مثال پروژه ای مثل چین لینک که در حال حاضر به خوبی کار می کند و با گروه های قدرتمندی قرارداد همکاری امضا کرده است، اما در مقابل توکن بومی او یعنی لینک (Link) است که روی شبکه اختصاصب اتریوم کار می کند و امنیت بالای شبکه ی اتریوم و وجود تعداد زیاد ماینرهای اتریوم باعث شده اطمینان خاطر این پروژه بیشتر شود.

نحوه ذخیره سازی توکن ها در کیف پول

توکن ها دارای قابلیت ذخیره سازی و انتقال روی تمامی کیف پول ها و آدرس های بلاک چینن میزبان می باشند. بطور مثال، شما می توانید یک توکن اتریومی مانند تتر یا چین لینک را روی کیف پول و آدرس های اتریومی ذخیره کنید. با داشتن یک کیف پول و یک آدرس اتریوم خود شما می توانید تمام توکن های خود را بر روی آن ذخیره نمایید این موضوع درباره تتر و حتی چین لینک هم صدق می کند.

تفاوت بین توکن ها، کوین ها و ارزهای مجازی

در واقع بین همه ی این اصطلاحات ، به صورت عمده و جزئی تفاوت هایی وجود دارد. به عنوان مثال ، هنگامی که JPMorgan Chase کوین جی ام پی JPM خود را منتشر کرد ، آن را به عنوان “کوین دیجیتالی” معرفی کرد ، در حالی که لیبرای (Libra) فیسبوک به عنوان “کریپتوکارنسی” سخت معرفی شد – و به طرز غیر منتظره ای ، این می تواند بخشی از دلیل قانونگذار ها در سراسر جهان برای تمرکز بر روی لیبرا (Libra) باشد.

با این وجود ، در حالی که کوین (JPM) و لیبرا (Libra) از نظر طراحی متفاوت هستند ، در هر دو مورد ، کارشناسان متمرکز سریعاً آن ها را از لیست ” کریپتوکارنسی” ، حذف کردند و آن ها را “پول مجازی” یا “ارزهای دیجیتال” نامیدند – اساساً به این دلیل که توسط شرکت ها اداره می شوند و از این رو متمرکز هستند. متأسفانه ، این چندان ساده نیست : در حالی که عدم تمرکز یک ایدئولوژی اساسی پشت کریپتوکارنسی ها است ، برخی از آن ها حداقل تا یک درجه ی خاص می توانند متمرکز شوند.

بنابراین ، کریپتوکارنسی یک ارز دیجیتالی یا مجازی است (تفاوت های ظریف بین این ها بعدا در مقاله مورد بحث قرار خواهد گرفت) که با کریپتوگرافی قدرتمندی ساخته شده است ، که باعث می شود آن را بسیار امن و تغییر ناپذیر جلوه دهد. بیشتر کریپتوکارنسی ها براساس فناوری بلاکچین (blockchain) ساخته شده اند ، یک لجر توزیع شده که توسط شبکه غیرمتمرکز رایانه ها اجرا می شود. با این حال ، کریپتوکارنسی های بدون بلاکچین (blockchain-free) نیز از نظر فنی امکان پذیر هستند – در واقع ،دیجی کش Digicash ، یکی از اولین روش های پرداخت الکترونیکی رمزنگاری شده است که در اوایل دهه ی ۱۹۹۰ منتشر شد ، که دارای بلاکچین (blockchain) نبود.

برای پیچیده تر کردن موضوع ، زیر شاخه هایی درون کریپتوکارنسی معمولی ، مدرن (مبتنی بر بلاکچین blockchain ) نیز وجود دارد – یعنی NEO یک کوین است ، در حالی که بایننس کوین Binance Coin (BNB) در واقع یک توکن است. همان طور که اکنون می بینید ، در فضای کریپتوکارنسی پیرامون این اصطلاحات ، سردرگمی زیادی وجود دارد ، و در این مقاله سعی شده است تا موضوعات به طور مستقیم توضیح داده شود.

کوین (coin) چیست؟

کوین های دیجیتالی که وابسته به بلاکچین (blockchain) خود هستند.

بیت کوین (BTC) ، مونرو (XMR) و اتر (ETH) همگی نمونه ای از “کوین های کریپتوکارنسی” هستند. آن ها چه وجه اشتراکی با هم دارند؟ همه ی آن ها در لجر های مستقل خود وجود دارند : بیت کوین BTC بر روی بلاکچین (blockchain) اصلی بیت کوین (Bitcoin) کار می کند ، اتریوم ETH در بلاکچین اتریوم Ethereum blockchain استفاده می شود ،مونرو XMR در بلاکچین مونرو Monero blockchain وجود دارد و غیره. همه ی آن ها همچنین ممکن است ارسال ، دریافت یا ماین شوند.

مطابق نام آن ها ، کوین ها دارای ویژگی هایی مشابه پول هستند : آن ها معاوضه پذیر هستند ، قابل تقسیم هستند ، قابل حمل هستند و در عرضه محدود هستند. بنابراین ، به طور معمول ، کوین های کریپتوکارنسی دقیقاً مانند پول نقد فیزیکی مورد استفاده قرار می گیرند : برای پرداخت جهت موارد مختلف (گرچه روند پذیرش خرده فروشی کند بوده است). استثنائات وجود دارد : در حالی که اتر Ether تمام خصوصیات یک کوین را دارد ، فراتر از نقش “پول” خود عمل می کند ، زیرا در بلاکچین اتریوم Ethereum blockchain برای تسهیل معاملات استفاده می شود.

همچنین به اصطلاح آلتکوین ها “altcoin ” نیز جود دارند که این عنوان را به این دلیل به دست آورده اند که شبیه جایگزینی برای بیت کوین (Bitcoin) ، کریپتوکارنسی اصلی هستند. بسیاری از آلتکوین ها یک فورک (fork) بیت کوین (Bitcoin) هستند و با استفاده از پروتکل اوپن سورس بیت کوین (Bitcoin) – مانند لایت کوین Litecoin (LTC) و داج کوین Dogecoin (DOGE) ساخته شده اند ، اما اتریوم ETH و مونرو XMR که در بالا ذکر شده اند نیز علی رغم اینکه در کلکسیون های کاملاً جدید ساخته شده اند ، به عنوان آلتکوین altcoin ها نیز نام برده می شوند. بنابراین ، باید سؤال زیر را در هنگام تعریف آلتکوین در نظ بگیرید : آیا این یک کوین کریپتوکارنسی است که دارای بلاکچین (blockchain) خاص خود است ، اما بیت کوین (Bitcoin) نیست (یعنی ،بلاکچین blockchain اصلی نه)؟ اگر بله ، پس یک آلتکوین altcoin است.

با این تفاسیر ، توکن (token) چیست؟

دارایی های دیجیتالی که می توانند در داخل اکوسیستم یک پروژه ی معین مورد استفاده قرار گیرند.

وجه تمایز اصلی بین توکن ها و کوین ها این است که مدل های قبلی برای کار به پلتفرم بلاکچین (blockchain) دیگری نیاز دارند. اتریوم (Ethereum) رایج ترین پلتفرم ایجاد توکن ها است که بیشتر به دلیل ویژگی قراردادهای هوشمند آن است. توکن های ایجاد شده روی بلاکچین اتریوم blockchain Ethereum معمولاً به عنوان توکن های ERC-20 شناخته می شوند – مانند محبوب ترین استیبل کوین stablecoin صنعت تتر Tether به نام (USDT) . البته پلتفرم های دیگری برای توکن ها ، مانند نئو( NEO) یا ویوز (Waves) نیزوجود دارند.

هدف توکن ها نیز در مقایسه با کوین ها متفاوت است ، اگرچه می توان از آن ها به عنوان ابزار پرداخت نیز استفاده کرد (به اصطلاح “توکن های ارز”).

بسیاری از توکن ها برای استفاده در برنامه های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه های آن ها ایجاد شده اند. با این حال ، آن ها “توکن های ابزار” نامیده می شوند. هدف اصلی آن ها این است که به مالک ، امکان دسترسی به عملکرد پروژه را ارائه دهند – مانند بیسیک اتنشن توکن یا (BAT) . BAT یک توکن ERC-20 است (به این معنی که پلتفرم بلاکچین (blockchain) آن اتریوم (Ethereum) است) که برای افزایش و تقویت تبلیغات دیجیتالی ساخته شده است. تبلیغ کنندگان با توکن های بت (BAT) تبلیغات را خریداری می کنند ، که پس از آن بین ناشران و کاربران مرورگر به عنوان پرداخت برای هر دو تبلیغات میزبان و مشاهده ی آن ها توزیع می شود.

علاوه بر این ، “توکن های امنیتی” نیز وجود دارد که در اصل نمایانگر سرمایه گذاری شخص در یک پروژه است. اگرچه آن ها از طریق استارتاپ پشت این پروژه ارزش گذاری می شوند ، اما در آن استارتاپ به صاحب آن مالکیت واقعی نمی دهند. مردم این توکن ها را صرفاً با این ایده که ارزش آن ها در آینده افزایش خواهد یافت – این چیزی است که متأسفانه موجب کل رونق عرضه ی اولیه کوین ICO)) بوده است ، ، وقتی مردم برای خرید توکن های امنیتی به عنوان توکن های ابزار اقدام می کردند . به طور معمول ، اوراق بهادار تحت نظارت دقیق قانونگذاری ، و سیاست های شناخت مشتری KYC)) قرار دارند ، که برای بازار ICO چنین نبود.

در این صورت تفاوت بین ارزهای مجازی و دیجیتالی چیست؟ آیا مترادف هم نیستند؟

خیر ، مورد اول اصطلاح آن بسیار انتزاعی تر است ، در حالی که دیگری کاملاً غیر انتزاعی و ملموس است.

در واقع ،توضیح این بسیار ساده تر از موضوع توکن / کوین است. “ارز دیجیتال” یک اصطلاح کلی است که برای توصیف انواع اشکال پول الکترونیکی – ارز مجازی یا کریپتوکارنسی (خیر ، این ها نیز دقیقاً یکسان نیستند) استفاده می شود . مفهوم ارزهای دیجیتال برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ در یک مقاله ی تحقیقاتی توسط دیوید چائوم (David Chaum) معرفی شد ، که بعداً آن را در قالب دیجی کش (Digicash) پیاده سازی کرد.

ویژگی تعریف ارزهای دیجیتال این است که آن ها فقط به صورت دیجیتال یا الکترونیکی وجود دارند و برخلاف صورتحساب واقعی دلار یا سکه نامحسوس هستند. آن ها فقط می توانند از طریق کیف پول الکترونیکی یا شبکه های متصل تعیین شده به صورت آنلاین کسب شوند و هزینه شوند. به طور معمول ، هیچ واسطه ای (هیچ بانکی) وجود ندارد ، به همین دلیل معاملات به صورت آنی انجام می شوند و اندک و بدون هیچ گونه هزینه ای اعمال می شوند. خبر خوب : ارزهای دیجیتال و پول دیجیتال یکسان هستند.

بنابراین: کوین ، توکن ، ارزهای مجازی – همه ی آن ها ارزهای دیجیتالی هستند.

ارزهای مجازی متفاوت هستند ، حتی اگر به صورت دیجیتالی تعریف شوند. همان طور که اولین بار بانک مرکزی اروپا این اصطلاح را در سال ۲۰۱۲ تعریف کرد ، یک ارز مجازی “پول دیجیتالی در یک محیط کنترل نشده است که توسط توسعه دهندگان آن صادر و کنترل می شود و به عنوان یک روش پرداخت در بین اعضای یک جامعه ی مجازی خاص استفاده می شود.” یک نمونه ی اصلی از ارزهای مجازی که مبتنی بر کریپتو نیستند ، پول در بازی های ویدئویی می باشد ، مانند توکن های World of Warcraft ، کارت های نقدی GTA Online یا امتیاز FIFA از بازی محبوب EA Sports . این موارد معمولاً در اکوسیستم بازی مربوطه وجود دارند و برای آنلاک کردن محتوای جایزه مانند موارد جدید و انیمیشن ها استفاده می شوند.

بنابراین ، بر خلاف پول معمولی ، یا حتی ارزهای دیجیتال خاص ، ارزهای مجازی نمی توانند توسط یک بانک مرکزی یا دیگر مقام قانونگذاری بانکی صادر شوند – این امر نوسانات و بی ثباتی آن ها را توضیح می دهد. بنابراین ، کریپتوکارنسی ها کاملاً مجزا از ارزهای مجازی هستند و نباید حداقل با توجه به AP استایل بوک ، با یکدیگر اشتباه گرفته شوند ، در حالی که هر دو در دسته ی “ارزهای دیجیتال” گسترده تر قرار دارند.

آیا این تعاریف جهانی هستند؟

خیر ، با توجه به این که فضا به طور مداوم در حال تحول است.

همان طور که می دانیم کریپتوکارنسی ها فقط ۱۰ سال است که وجود دارند ، در حالی که اکثر سازمان های دولتی فقط سه یا پنج سال پیش شروع به توجه به آن ها کردند ، زمانی که محبوبیت بیت کوین (Bitcoin) به طرز چشمگیری همراه با ارزش آن شروع به افزایش کرد. قابل توجه است كه لیبرای (Libra) فيسبوك به تازگي توجه عمده ديگري را در بين دیده بان های مالي ايجاد كرده است : برخي از كشورها هم اكنون در حال تشكيل نيروهاي وظيفه براي بحث درمورد لیبرا (Libra) و چگونگي قانونگذاری آن ، هستند.

بنابراین ، تعاریف مربوط به کریپتوکارنسی ها در بین حوزه های قضایی متفاوت است : فقط در ایالات متحده ، پنج آژانس قانونگذاری مختلف ، بسته به برداشت آن ها ، ۵ تعریف مختلف از کریپتوکارنسی دارند . بنابراین ، IRS کریپتوکارنسی ها و بیشتر ارزهای مجازی دیگر را به عنوان دارایی می بیند ، کمیسیون بورس و اوراق بهادار فکر می کند آن ها اوراق بهادار را عرضه می کنند ، در حالی که شبکه ی اجرای جرایم مالی فکر می کند کریپتوکارنسی ها پول هستند. علاوه بر این ، چارچوب قانونگذاری ژاپن برای کریپتوکارنسی ها – قانون خدمات پرداخت – “ارز دیجیتال” را به عنوان یک ارزش ملکی تعریف می کند ، و رئیس بانک مرکزی روسیه زمانی بیت کوین (Bitcoin) را “جانشین ارز” می نامید.

علاوه بر این ، با توجه به این که این فضا با سرعت فوق العاده ای در حال تحول است – و این که قانونگذار ها اکثراً از این قافله عقب مانده اند – عادلانه است که فرض کنیم شرایط جدید برای ارزهای دیجیتال ممکن است در آینده ایجاد شود ، که این امر، به روز بودن در خصوص موارد فعلی را از اهمیت ویژه ای برخوردار می کند.

تفاوت توکن و کوین ، ارز دیجیتال و ارز مجازی

در این مقاله قصد داریم به بررسی مفاهیم پرکاربرد دنیای رمزارزها همچون توکن ، کوین ، ارز مجازی و ارز دیجیتال و همچنین تفاوت میان آنها بپردازیم.

به گزارش پایگاه خبری بانکداری الکترونیک ، آیا میان توکن ‌ها و کوین‎ها ، ارزهای دیجیتال و ارزهای مجازی تفاوتی وجود دارد؟

به‌طور خلاصه باید گفت: بله متفاوتند. در واقع تفاوت‌هایی میان تمام این عناوین بزرگ و کوچک وجود دارد. برای مثال زمانی که شرکت جی‌پی‌مورگان سکه یا همان کوین JPM خود را ارائه داد، آن را به‌عنوان یک سکه دیجیتال عرضه کرد. درحالی که لیبرای فیسبوک به‌عنوان یک رمزارز معرفی شد و این شاید بخشی از دلایلی باشد که تنظیم‌کنندگان مقررات در سراسر جهان در مورد آن به تکاپو افتادند.

بااین وجود، گرچه سکه JPM و لیبرای فیسبوک در طراحی متفاوتند اما متخصصان این حوزه از منظر غیرمتمرکز بودن هر دوی آنها را رد نموده و این دو را رمزارز قلمداد نمیکنند. اما از آنجایی که این دارایی‎های دیجیتال توسط یک مجموعه متمرکز ارائه شده‌اند، بر همین اساس آنها را یک دارایی متمرکز محسوب نموده و میتوان این دو را پول مجازی (Vitural money) یا ارز دیجیتال (digital currencies) خطاب کرد. متأسفانه این مثال تمام و کمالی نیست؛ چراکه اگر مبنای رمزارز بودن را فقط ماهیت غیرمتمرکز بودن در نظر بگیریم باید گفت رمزارز های دیگری نیز وجود دارند که متمرکزند! و یا حداقل تا حدی میتوانند اینطور باشند.

بنابراین یک رمزارز ، چه دیجیتال و چه مجازی (در ادامه به تفاوت‎های میان این دو میپردازیم) براساس الگوریتم رمزنگاری بسیار قدرتمندی ایجاد میشود که آن را بسیار امن و غیرقابل تغییر میسازد. اغلب رمزارز ها مبتنی بر فناوری بلاکچین هستند و دفترکل توزیع شده‌ (distributed ledger) آنها توسط یک شبکه‌ی رایانه‌ای غیرمتمرکز اجرا و سازماندهی میشود.

همچنین ممکن است رمزارز هایی وجود داشته باشند که مبتنی بر فناوری بلاکچین نباشند. در حقیقت دیجی کش (Digicash) یکی از اولین مدل‎های پرداخت الکترونیک رمزنگاری شده بود که در دهه ۹۰ میلادی عرضه شد و شبکه بلاکچین نداشت.

برای هرچه پیچیده‌تر شدن موضوع باید گفت زیرشاخه‌هایی به‌صورت قراردادی نیز وجود دارند، مثلاً رمزارز های مبتنی بر بلاکچین مدرن. به‌عبارت دیگر نئو (NEO) یک سکه است درحالیکه بایننس کوین (BNB) در واقع یک توکن است. همانطور که برایتان روشن شد فضای کریپتو آکنده از این اصطلاحات گیج‌کننده است، ما در این مقاله در صدد هرچه قابل هضم‌تر و شفاف‌تر شدن این موضوع برآمده‌ایم.

سکه یا کوین چیست؟

سکه‌ها یا کوین ها ، شبکه بلاکچین اختصاصی خود را دارا می باشند. بیتکوین (BTC)، مونرو (XRM) و اتریوم (ETH) نمونه‌هایی از سکه ‌های رمزارز ی هستند. نقاط مشترکشان عبارتنداز: تمام آن‌ها دارای شبکه بلاکچین و دفترکل مستقل خودشان میباشند. بیتکوین از بلاکچین خودش، اتریوم از بلاکچین اتریوم و مونرو نیز از بلاکچین مونرو استفاده میکنند. تمام آنها میتواند ارسال، دریافت و استخراج شوند.

همانطورکه از نامشان برمی‌آید سکه ‌ها تمایل دارند که ویژگی‌های پول را در خود داشته باشند. خصوصیاتی نظیر قابل مبادله، قابل تقسیم، قابل حمل بودن و محدودیت در عرضه. بنابراین سکه ‌ها یا کوین های رمزارز ی به مثابه پول فیزیکی هستند و اگرچه پذیرش آنها در فروشگاه‎ها به کندی پیش میرود، اما میتوان از آنها برای پرداخت در ازای خرید یک محصول استفاده کرد.

بااین‎حال استثنائاتی نیز وجود دارد. مثلاً با اینکه اتریوم ویژگی‌های یک کوین را دارا است، عملکرد آن بسیار فراتر از نقش پولی‌اش میباشد و پلتفرم این رمزارز قابلیت‌های فراوانی دارد.

اصطلاح آلتکوین نیز حتماً به گوشتان خورده است، این اصطلاح از آنجا نشأت میگیرد که آلتکوین‌ها را به منزله‌ی جایگزینی برای بیتکوین قلمداد میکنند. در واقع تمام رمزارز های معرفی شده پس از بیتکوین را آلتکوین می‎نامند. بسیاری از آلتکوین‌ها مانند لایت‎کوین (LTC) و دوج‎کوین (DOGE) فورکی از بیتکوین هستند و از پروتکل متن‌باز بیتکوین استفاده میکنند. اما مونرو و اتریوم علی‌رغم اینکه بطور کلی شبکه بلاکچین مستقل دارند، بازهم آلتکوین تلقی میشوند.

توکن چیست؟

دارایی‌های دیجیتال این قابلیت را دارند که در محیط یک پروژه مشخص مورد استفاده قرار بگیرند. اولین تفاوت توکن ‌ها و سکه ‌ها در این است که توکن ‎ها به یک پلتفرم بلاکچینی دیگر برای کار نیاز دارند. برای ایجاد توکن ‎ها، اتریوم رایج‎ترین پلتفرم موجود است و این اغلب به دلیل قابلیت قرارداهای هوشمند این پلتفرم است. توکن ‌هایی که بر پلتفرم اتریوم ساخته میشوند معمولاً با عنوان توکن ‎های ERC-20 شناخته میشوند. البته پلتفرم‌های دیگری مانند NEO و Waves نیز برای ایجاد توکن وجود دارند.

هدف توکن ‌ها با کوین ها متفاوت است، اگرچه میتوان از آنها نیز برای انجام امور پرداخت بهره جست که در این صورت به آنها توکن ‌های ارزی میگوند. بسیاری از توکن ‌ها برای استفاده در اپلیکیشن ‌های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه‌ی آنها ساخته میشوند. برخی از توکن ‎ها موسوم به یوتیلیتی توکن (Utility token) هستند، هدف اصلی این توکن ‎ها این است که دارندگانش به عملکردهای پروژه دسترسی داشته باشند مانند توکن BAT که یک توکن ERC-20 است که برای تقویت تبلیغات دیجیتال ساخته شده است. تبلیغ‌کنندگان، تبلیغات را با توکن BAT میخرند و بعد از آن این تبلیغات میان ناشران و کاربران موتور جستجو بعنوان میزبان و مخاطب آنها توزیع میشود.

علاوه‎براین سکیوربتی توکن (Security token) که اساساً سرمایه‌گذاری در یک پروژه را نمایندگی میکند، نیز وجود دارد. اگرچه سرمایه‌گذاران در ارزشی که پشتوانه‌ی یک استارتآپ است سهیم میشوند، اما به‎عنوان سهامدار آن استارتآپ تلقی نمیشوند.

مردم این توکن ‎ها را با این ایده که در آینده ارزشمندتر میشوند میخرند، این موضوع در گذشته منشأ رونق تمام ICOها بوده است. موضوع ناراحت کننده آن است که برخی سکیوربتی توکن ‌ها را در پوشش یوتیلیتی توکن میخرند. معمولاً سکیوربتی‌ توکن ‌ها زیر ذره‌بین تنظیم‎کنندگان مقررات قرار دارند و سیاست‎های کامل احراز هویت را شامل میشوند، درحالیکه این موضوع برای بازار ICOها صادق نیست.

آیا ارزهای دیجیتال و ارزهای مجازی متفاوتند؟

خیر، یکی اصطلاحی بسیار انتزاعی است و دیگری کاملاً حقیقی. در واقع این موضوع ساده‌تر از مبحث توکن و سکه است. ارز دیجیتال یک کلیدواژه برای توصیف تمام مدل‎های پول الکترونیکی اعم از ارز مجازی و یا رمزارز است. مفهوم ارزهای دیجیتال اولین بار در سال ۱۹۸۳ در مقاله‌ای که توسط دیوید چائوم تهیه شده بود معرفی شد، او کسی است که بعدها تئوری‎اش را عملی نموده و دیجی‎کش (Digicash) را راه‌اندازی کرد.

ارزهای دیجیتال ویژگی‌هایی را نمایندگی میکنند که تنها در قالب‌های دیجیتال و الکترونیک وجود دارد و برخلاف اسکناس‎ها و سکه ‌های واقعی، محسوس و قابل لمس نیستند. این ارزها فقط به‌صورت آنلاین قابل تهیه و پرداخت هستند و این امر از طریق کیف‎پول‎های الکترونیکی و شبکه‌های مشخص متصل به اینترنت میسر است.

به‎طور معمول برای انجام تراکنش‎ها نیاز به واسطه‌ای نظیر یک بانک نیست و به همین دلیل تراکنش‎ها سریع و با کارمزدی اندک و یا رایگان صورت میپذیرند. خبر خوب این است که ارزهای دیجیتال با پول دیجیتال مترادف هستند.

به‎طور خلاصه میتوان گفت که توکن ‎ها، کوین ها و ارزهای مجازی در زمزه ارزهای دیجیتال قرار میگیرند. ارزهای مجازی هرچند که از نظر تئوریک دیجیتال هستند اما در واقع ماهیتی متفاوت دارند. همانطورکه درسال ۲۰۱۲ بانک مرکزی اروپا برای اولین بار تعریفی برای این اصطلاح ارائه داد، ارز مجازی، پولی دیجیتال است در محیطی غیرقانونی، که بواسطه توسعه دهندگانش صادر و کنترل میشود و برای انجام فرآیندهای پرداخت در میان اعضای یک جامعه مجازی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مثالی اولیه برای ارز مجازی پول مورد استفاده در بازی‌های ویدیویی است که مبتنی بر رمزنگاری نمی‌باشد. آنها معمولاً در محیط بازی مربوطه وجود دارند و برای باز کردن محتوای جوایز مانند امکانات و انیمیشن‎های جدید مورد استفاده قرار میگیرند.

بنابراین برخلاف پول معمولی یا حتی یک ارز دیجیتال خاص، ارزهای مجازی قابلیت صدور توسط بانک‌های مرکزی را ندارند و این امر توجیه کننده‌ی تمایلشان به نوسان است. در نتیجه رمزارز ها کاملاً از ارزهای مجازی متفاوتند و نباید با هم اشتباه گرفته شوند، نهایتاً میتوان آنها را در یک دسته کلی تر با نام ارزهای دیجیتال قرار داد.

آیا این تعاریف جهانی هستند و عمومیت دارند؟ باتوجه به اینکه این فضا مدام درحال رشد و تکامل است باید گفت خیر. رمزارز ها تا جایی که ما میدانیم ۱۰ سالی است که مورد توجه قرار گرفته‌اند، درحالیکه بسیاری از نهادها تنها ۳ تا ۵ سال است که آنها را مدنظر و توجه قرار داده‌اند، دقیقاً از زمانی که محبوبیت بیتکوین به دلیل رشد چشمگیر قیمتش افزایش یافت.

شایان ذکر است که لیبرای فیسبوک باعث تلاطم بزرگ دیگری در میان ناظران مالی شده است. برخی کشورها درحال حاضر به بررسی ماهیت و چگونگی قانونی شدن لیبرا اقدام نموده‌اند.

بنابراین تعریف رمزارز ها بسیار گوناگون و بسته به قلمرویی که میخواهد در آن تعریف شود، متفاوت است. در ایالات متحده آمریکا ۵ سازمان مختلف نظارتی وجود دارد که براساس دیدگاهشان تعاریف متفاوتی از رمزارز ها ارائه داده‎اند. به همین نسبت در ژاپن و روسیه هم تعاریف مختلفی برای رمزارز ها وجود دارد.

در نهایت باتوجه به اینکه فضای کریپتوها با سرعتی بی‌نظیر درحال رشد و تکامل است، تنظیم کنندگان قوانین نیز عقب مانده‌اند، عاقلانه این است که در نظر داشته باشیم ممکن است در آینده تعاریف جدیدی برای ارزهای دیجیتال مطرح شود که ما را ملزم میکند که درخصوص آنها بروز باشیم.