توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن

قرارداد آتی (Future) چیست؟

قرارداد آتی چیست؟ به زبان ساده با این مفهوم آشنا شوید

قرارداد های آتی و پیش رو، توافقاتی هستند که به معامله گران، سرمایه گزاران و تولید کنندگان کالاها این قابلیت را می دهد تا در مورد قیمت آینده یک دارایی پیش بینی نمایند. این قراردادها به عنوان یک تعهد دو طرفه عمل می کنند، که ترید یک کالا در تاریخ آینده (تاریخ انقضا) توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن با قیمتی که در زمان ایجاد قرار داد توافق شده است را ممکن می سازد.

• 1. عملکرد قرارداد آتی
• 2. مکانیزم تسویه
• 3. استراتژی های خروج از قرارداد آتی
• 4. الگوی قیمتی قراردادهای آتی
• 5. سخن آخر

ابزار مالی ای که در اساس یک قرارداد آتی قرار دارد، می تواند هر نوع دارایی باشد، از جمله: سهام، کالا، ارز، پرداخت بهره و یا حتی اوراق.

هر چند، بر خلاف قراردادهای پیش رو (forward contracts)، قراردادهای آتی (future contracts) از نظر قراردادی استاندارد شده اند (به عنوان یک توافق قانونی)، و در راه های مخصوصی ترید می شوند (صرافی های قرارداد آتی). بنابراین قراردادهای آتی مورد اعمال قوانین قرار می گیرند، که ممکن است شامل اندازه قرارداد، و میزان بهره روزانه باشد. در بسیاری از موارد، یک شرکت تسویه وجوه اجرای قراردادهای آتی را تضمین می کند، و این امر به معامله گران امکان ترید با خطر کمتری از سوی طرف مقابل را می دهد.

با وجود این که انواع اولیه بازارهای آتی در اروپا در قرن 17 میلادی ایجاد شده بودند، اما صرافی Dōjima Rice ژاپن به عنوان اولین صرافی قراردادهای آتی شناخته می شود. در اوایل قرن 18 میلادی در ژاپن بیشتر پرداخت ها از طریق برنج انجام می شد، به همین دلیل به منظور جلوگیری از خطرات مرتبط با قیمت ناپایدار برنج، استفاده از قرارداد های آتی رایج شد.

با ظهور سیستم های معاملاتی الکترونیکی، شهرت قراردادهای آتی نیز همراه با کاربردهای آن در سر تا سر صنعت اقتصادی گسترده و رایج شد.

عملکرد قرارداد آتی

در زمینه صنعت مالی، معمولا قرارداد آتی برخی از عملکردهای زیر را دارا می باشد:

• جلوگیری از خطرات و مدیریت آن ها: از قراردادهای آتی می توان برای جلوگیری از خطرات خاصی استفاده نمود. برای مثال، ممکن است یک کشاورز قراردادهای آتی برای محصولات خود را به فروش برساند تا با وجود رویدادهای نامطلوب و نوسانات بازار، از دریافت مبلغ مشخصی در آینده مطمئن گردد. یا یک سرمایه گذار ژاپنی که دارای اوراق خزانه آمریکاست، ممکن است قراردادهای آتی JPYUSD را با قیمتی معادل نرخ بهره سه ماهه خریداری نماید تا ارزش کوپن را به JPY در نرخ مشخصی حفظ کرده و بنابراین از ضرر کردن USD خود جلوگیری نماید.
• لوریج: قراردادهای آتی به سرمایه گذاران اجازه می دهند که تریدهایی با لوریج ایجاد کنند. از آن جایی که قراردادها با یک تاریخ انقضای خاص تنظیم می شوند، سرمایه گذاران قادر هستند که ترید خود را لوریج نمایند. برای مثال یک لوریج 3:1 به معامله گران اجازه می دهد که وارد معامله ای سه برابر بزرگ تر از موجودی حساب معاملاتی خود شوند.
• ریسک کم: قراردادهای آتی به سرمایه گذاران این امکان را می دهد که ریسک کمی در یک دارایی دخیل نمایند. هنگامی که یک سرمایه گذار تصمیم به فروش قراردادهای آتی بدون در اختیار داشتن دارایی اساسی آن کند، از این امر با عنوان موقعیت برهنه یاد می کنند.
• تنوع دارایی: در دارایی هایی که معامله آن ها در یک نقطه دشوار است، سرمایه گذاران می توانند حد ضرر تعیین کنند. کالاهایی همچون نفت هزینه ارسال و نگه داری بالایی دارند، اما با استفاده از قراردادهای آتی سرمایه گذارن و معامله گران می توانند تعداد بیشتری از انواع دارایی ها را بدون نیاز به ترید فیزیکی آن ها، پیش بینی قیمت نمایند.
• کشف قیمت: بازارهای آتی یک بازار تک توقف برای خریداران و فروشنده ها، برای چندین نوع مختلف از دارایی همچون کالاها هستند. برای مثال قیمت نفت را می توان در رابطه با تقاضای حال حاضر در بازارهای آینده تعیین کرد، و نه از طریق تبادلات محلی در یک پمپ بنزین.

مکانیزم تسویه

تاریخ انقضای قرارداد آتی آخرین روز از فعالیت معاملاتی در یک قرارداد خاص می باشد. پس از آن انجام معاملات متوقف شده و قراردادها حل و فصل و تسویه می شوند. برای تسویه و پرداخت قرارداد آتی دو مکانیزم اصلی وجود دارد:

• تسویه فیزیکی: دارایی اساسی میان دو طرف قرارداد با قیمت از پیش تعیین شده مبادله می شود. طرفی که اصطلاحا short بوده و دارایی را به فروش رسانده است، الزاما باید دارایی را به طرفی که اصطلاحا long بوده و دارایی را خریداری کرده است، تحویل دهد.
• تسویه نقدی: در این روش دارایی اساسی به صورت مستقیم مبادله نمی شود؛ بلکه یک طرف معامله به طرف دیگر مقدار پولی که برابر با ارزش فعلی دارایی باشد را پرداخت می کند. یک مثال معمولی از قراردادهای آتی با تسویه به صورت نقدی را می توان قرارداد آتی نفت دانست، که در آن ها به جای بشکه نفت، پول نقد مبادله می شود، چرا که معامله فیزیکی هزاران بشکه نفت می تواند کاری بسیار سخت و پیچیده باشد.

قراردادهای آتی که به صورت نقد تسویه می شوند بسیار راحت تر هستند و به همین دلیل محبوبیت بیشتری نسبت به قراردادهای آتی که به صورت فیزیکی تسویه می شوند دارند. این مورد حتی در اوراق قرضه مالی لیکویید یا ابزارهای درآمد ثابت که مالکیت آن ها را می توان به سرعت انتقال داد (در مقایسه با دارایی های فیزیکی همچون بشکه نفت)، صادق می باشد.

هر چند که قراردادهای آتی که به صورت نقدی تسویه می شوند، ممکن است که منجر به دستکاری قیمت دارایی اساسی شوند. به این نوع از دستکاری بازار، banging the close می گویند؛ این اصطلاح توصیف کننده معاملات غیر عادی ای است که با نزدیک شدن به تاریخ انقضای توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن قراردادهای آتی، از قصد سفارشات را مختل می نمایند.

استراتژی های خروج از قرارداد آتی

پس از انجام یک معامله قرارداد آتی، سه عمل اساسی وجود دارد که معامله گران می توانند انجام دهند:

• خنثی کردن: خنثی کردن به عمل بستن یک معامله آتی با ایجاد تراکنش مخالف آن با ارزش یکسان گفته می شود. بنابراین اگر یک معامله گر 50 قرارداد آتی فروخته باشد، می تواند یک معامله با ارزش برابر آن را خریداری نماید تا معامله اول را خنثی کند. استراتژی خنثی کردن به معامله گران اجازه می دهد تا پیش از رسیدن به تاریخ تسویه، از سود یا ضرر خود مطلع شوند.
• بازگرداندن: بازگرداندن زمانی اتفاق می افتد که یک معامله گر تصمیم می گیرد که پس از خنثی کردن ترید اول، یک قرارداد آتی جدید باز کند، و زمان انقضای آن را افزایش دهد. برای مثال، فرض کنید که یک معامله گر 30 قرارداد آتی را خریداری کرده باشد که تاریخ انقضای آن ها در هفته اول ژانویه می باشد، اما اکنون می خواهد این ترید را تا 6 ماه تمدید کند، در این صورت می تواند ترید اول را خنثی کرده و یک ترید جدید با حجم یکسان انجام دهد، و تاریخ انقضای آن را در هفته اول ژوئیه تعیین نماید.
• تسویه: اگر یک معامله گر آتی نخواهد ترید خود را خنثی نموده یا بازگرداند، قرارداد در تاریخ انقضا تسویه خواهد شد. در این نقطه، دو طرف قرارداد از نظر قانونی ملزم به مبادله دارایی ها یا پول نقد بر اساس ترید خود هستند.

الگوی قیمتی قراردادهای آتی

از لحظه ای که قراردادهای آتی ایجاد می شوند، تا زمان تسویه آن ها، قیمت بازار قراردادها به خاطر نیروهای خرید و فروش، همواره در حال تغییر خواهد بود.

رابطه میان کمال و قیمت های در حال تغییر قراردادهای آتی، الگوهای متفاوت قیمتی را ایجاد می کند که معمولا با نام های contango (نمودار 1) و normal backwardation (نمودار 3) شناخته می شوند. این الگوهای قیمتی مستقیما به نقطه قیمتی مورد انتظار (نمودار 2) یک دارایی در تاریخ انقضای آن (نمودار 4) مرتبط هستند.

• contango: از شرایط بازار است که قیمت قرارداد آتی از قیمت مورد انتظار آتی بیشتر می باشد.
• قیمت مورد انتظار: قیمت پیش بینی شده دارایی در زمان تسویه (تاریخ انقضا). به خاطر داشته باشید که قیمت مورد انتظار همیشه ثابت نیست، بلکه ممکن است در واکنش به عرضه و تقاضا در بازار دستخوش تغییر شود.
• Normal backwardation: از شرایط بازار است که قیمت قرارداد آتی از قیمت مورد انتظار آتی کمتر می باشد.
• تاریخ انقضا: آخرین روز فعالیت های معاملاتی برای یک قرارداد آتی خاص، پیش از تسویه دارایی ها.

همان طور که حدس می زنید، شرایط بازار contango برای فروشندگان مناسب تر بوده و شرایط بازار normal backwardation نیز برای خریداران مناسب تر می باشد.

در شرایط contango، معمولا قراردادهای آتی به دلیل راحتی در سطوح بالاتر از قیمت پیش بینی شده معامله می شوند. برای مثال، یک معامله گر آتی ممکن است تصمیم بگیرد که انعامی برای کالاهای فیزیکی که در آینده تحویل داده خواهند شد، بپردازد، و به این صورت دیگر نگران پرداخت هزینه ای برای نگه داری و بیمه نباشد (طلا یک مثال مشهور است). علاوه بر این، شرکت ها ممکن است از قراردادهای آتی به منظور قفل کردن هزینه های آینده برای ارزش های قابل پیش بینی استفاده کرده و کالاهایی که برای خدمات آن ها مورد نیاز است را خریداری نمایند (مثلا یک نانوا به خرید قرارداد آتی گندم می پردازد).

از سوی دیگر، بازار normal backwardation زمانی اتفاق می افتد که قراردادهای آتی در سطوحی پایین تر از قیمت پیش بینی شده معامله می شوند. دلالان در این شرایط به خرید قرارداد آتی می پردازند، به این توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن امید که همان طور که انتظار می رود، قیمت بالا رفته و آن ها سود کنند. برای مثال، یک معامله گر آتی ممکن است امروز قراردادهای بشکه نفت را به ارزش 30 دلار می خرد، در حالی که قیمت پیش بینی شده برای آن در سال بعد 45 دلار خواهد بود.

سخن آخر

قراردادهای آتی، به عنوان یک نوع استاندارد از قراردادهای پیش رو، در میان پر مصرف ترین ابزار در صنعت مالی قرار دارند، و عملکردهای مختلف آن ها، آن ها را برای موارد مصرف زیادی مناسب می سازد. با این حال اما مهم است که پیش از سرمایه گذاری در این زمینه، درک خوبی از مکانیزم پایه قراردادهای آتی و بازارهای مخصوص آن ها داشته باشید.

با این که قفل کردن قیمت یک دارایی در آینده می تواند در شرایط خاصی سود آور باشد، اما همیشه امن نیست، مخصوصا در زمان هایی که قراردادها با مارجین معامله می شوند. بنابراین معمولا از استراتژی های مدیریت ریسک کمک گرفته می شود تا از خطرات اجتناب ناپذیر مرتبط با معامله قراردادهای آتی جلوگیری شود.برخی از دلالان نیز از اندیکاتورهای تحلیل تکنیکال همراه با روش های تحلیل بنیادی یا فاندامنتال استفاده می کنند، تا درکی از عملکرد قیمتی بازارهای آینده کسب نمایند.

از دیگر نمونه های قراردادهای آتی می توانیم قرارداد آتی بیت کوین را نام ببریم که در بکت یا bakkt قرار می گیرد و پیشتر در مورد آن اطلاعاتی را به شما ارائه کرده ایم.

آموزش مدیریت ریسک در معاملات ارز دیجیتال

۹۵ درصد از تریدر‌های مبتدی ارز‌های دیجیتال ضرر می‌کنند؛ دلیل اصلی این ضرر‌ها هم فقدان مهارت‌های مدیریت ریسک است که می‌تواند منجر به اقدامات عجولانه شود. به همین دلیل است که مدیریت ریسک یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های تجارت ارز‌های دیجیتال است. داشتن درک درست از چگونگی مدیریت ریسک می‌تواند به شما کمک کند تا کل سرمایه خود را حفظ کنید. ریسک‌های مالی اشکال و اندازه‌های مختلفی دارند و ممکن است به روش‌های مختلفی طبقه‌بندی شوند. فرآیند مدیریت ریسک در این مقاله توضیح داده شده است. همچنین در این مقاله برخی از استراتژی‌هایی که به کاهش ریسک مالی کمک می‌کند، آورده شده است.

مدیریت ریسک چیست؟

ما دائماً در حال مدیریت ریسک در طول زندگی هستیم- جه در حین انجام کار‌های روزمره مانند رانندگی یا در هنگام تهیه بیمه. در واقع مدیریت ریسک اساساً در مورد تجزیه و تحلیل و واکنش به ریسک‌ها است. اکثریت ما در زمان انجام فعالیت‌های روزمره به صورت ناخودآگاه آن‌ها را مدیریت می‌کنیم. با این حال، زمانی که صحبت از بازار‌های مالی و مدیریت آن‌ها می‌شود، ارزیابی ریسک به یک عمل مهم و آگاهانه تبدیل می‌شوند.

مدیریت ریسک در اقتصاد به عنوان چارچوبی تعریف می‌شود که توضیح می‌دهد چگونه یک شرکت یا سرمایه‌گذار ریسک‌های مالی را که در همه انواع سازمان‌ها وجود دارد، مدیریت می‌کند. برای تریدر‌ها و سرمایه‌گذاران این چارچوب ممکن است به منظور مدیریت چندین طبقه دارایی، مانند ارز‌های دیجیتال، بازار فارکس، بازار سهام، املاک و مستغلات باشد.

مدیریت ریسک چگونه کار می‌کند؟

شناسایی اهداف، شناسایی خطرات، ارزیابی ریسک، ایجاد اقدامات و نظارت، پنج فرآیند برای مدیریت ریسک هستند. با این حال، بسته به موقعیت، این فرآیند‌ها ممکن است بسیار متفاوت باشند.

شناسایی اهداف

مرحله اول شناسایی اهداف اولیه است. اغلب به میزان تحمل ریسک شرکت یا فرد مرتبط است. به عبارت دیگر، برای رسیدن به اهداف خود آماده پذیرش چه میزان خطر هستند؟

شناسایی ریسک

مرحله دوم شناسایی و تعریف ریسک‌‌‌های احتمالی است. هدف از این مرحله درک انواع رویداد‌هایی است که ممکن است پیامد‌های زیانباری داشته باشد. این مرحله همچنین ممکن است اطلاعات مفیدی را ارائه دهد که به خطرات مالی در دنیای تجارت مرتبط نیست.

ارزیابی ریسک

مرحله بعدی ارزیابی فراوانی و شدت پیش‌بینی‌شده خطرات آن‌ها است. در این مرحله خطرات به ترتیب اهمیت اولویت‌بندی می‌شوند تا توسعه یا اجرای راه حل مناسب را آسان‌تر شود.

تعریف پاسخ‌ها (واکنش‌ها)

مرحله چهارم، شناسایی پاسخ‌ها برای هر دسته از ریسک بر اساس درجه اهمیت آن‌ها است. این مرحله مشخص می‌کند که در صورت بروز یک حادثه منفی چه اقداماتی باید انجام شود.

مانیتورینگ

مرحله نهایی در اجرای فرایند مدیریت ریسک، ارزیابی میزان مؤثر بودن آن در واکنش به خطرات است. این امر اغلب مستلزم جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل مداوم داده‌ها است.

مدیریت ریسک مالی

یک استراتژی یا راه‌اندازی تجارت ممکن است به دلایل مختلفی شکست بخورد. برای مثال، اگر بازار خلاف موقعیت قرارداد آتی یک تریدر حرکت کند یا اگر احساسی شود و در جو فروش قرار گیرد، ممکن است ضرر کند. تریدر‌ها معمولاً استراتژی‌های اولیه خود را دلیل احساسات عاطفی نادیده می‌گیرند و یا کنار می‌گذارند. این امر به ویژه در زمان رکود بازار‌ها و لحظات تسلیم اتفاق می‌افتد.

اکثر افراد در بازار‌های مالی معتقدند داشتن یک برنامه مدیریت ریسک خوب برای موفقیت آن‌ها حیاتی است. در عمل، این برنامه‌های می‌تواند شامل قرار دادن حد ضرر (Stop-Loss) یا برداشت سود (Take-Profit) باشد.

یک استراتژی معاملاتی مستحکم باید مجموعه روشنی از گزینه‌ها را ارائه دهد که به معامله‌گران اجازه می‌دهد تا برای مقابله با سناریو‌های مختلف آمادگی بیشتری داشته باشند. با این حال، همانطور که قبلاً گفته شد، راه‌های مختلفی برای مدیریت ریسک وجود دارد. استراتژی‌ها باید به طور‌ایده‌آل تغییر کرده و به طور منظم تطبیق داده شوند. در ادامه چند نمونه از ریسک‌های مالی، همراه با توضیح کوتاهی در مورد چگونگی کاهش آن‌ها آورده شده است.

انواع مختلف ریسک‌های مالی چیست؟

ریسک بازار

این نوع ریسک را می‌توان با استفاده از سفارشات حد ضرر در هر معامله کاهش داد تا به طور خودکار پوزیشن‌ها توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن قبل از اینکه بیش از حد سقوط کنند، خاتمه یابد.

ریسک نقدینگی

تجارت در بازار‌های با حجم بالا می‌تواند به کاهش ریسک نقدینگی کمک کند. دارایی‌هایی که ارزش بازاری بالایی دارند معمولاً نقدشوندگی بیشتری دارند.

ریسک اعتباری

این ریسک را می‌توان با معامله از طریق یک صرافی معتبر، که نیاز وام گیرندگان و وام‌دهندگان (یا خریداران و فروشندگان) را برای اعتماد به یکدیگر از بین می‌برد، کاهش داد.

ریسک عملیاتی

سرمایه‌گذاران با تنوع بخشیدن به پرتفوی خود و اجتناب از قرار گرفتن در معرض یک پروژه یا شرکت واحد، می‌توانند ریسک عملیاتی را کاهش دهند. آن‌ها همچنین ممکن است برای شناسایی سازمان‌هایی که احتمال کمتری مشکلات عملیاتی دارند، تحقیق کنند.

ریسک سیستمیک

تنوع پرتفوی همچنین می‌تواند به کاهش ریسک سیستمیک کمک کند. با این حال، تنوع در این سناریو باید شامل ابتکاراتی با مفاهیم منحصر به فرد یا شرکت‌هایی از صنایع مختلف باشد. ترجیحاً آن‌هایی که کمترین همبستگی را دارند.

کلام آخر

تریدر‌ها و سرمایه‌گذاران باید قبل شروع یک موقعیت معاملاتی یا تخصیص وجوه به یک سبد، یک برنامه مدیریت ریسک را در نظر بگیرند. با این حال، یادآوری این نکته که خطرات مالی هم ممکن است اجتناب ناپذیر باشند، ضروری است.

به طور کلی، مدیریت ریسک نحوه برخورد با خطرات را توصیف می‌کند، اما تنها در مورد اجتناب از آن‌ها نیست. همچنین مستلزم تفکر استراتژیک به منظور پذیرفتن خطرات اجتناب ناپذیر به مؤثرترین روش ممکن است. به بیان دیگر، شناخت، تجزیه و تحلیل و نظارت بر خطرات در پرتو موقعیت و برنامه است. هدف مدیریت ریسک ارزیابی نسبت ریسک/پاداش است تا بتوان بهترین موقعیت را انتخاب کرد.

قرارداد آتی (Future) چیست؟

یکی از مفاهیم بنیادی در بورس و بازار سرمایه، قرارداد آتی است. قراردادهای آتی در ابتدا در مورد محصولات کشاورزی و فرآورده های نفتی مورد معامله قرار می گرفتند. پس از مدتی قرارداهای آتی بر پایه نرخ بهره، ارز و شاخص بازار سهام انجام گرفت. معامله گران در این بازار نیاز دارند که با قراردادهای آتی و ویژگی های آن آشنایی کامل پیدا کنند. در اینجا سعی شده است مفهوم قرارداد آتی، اهداف و ویژگی های آن، اهرم قراردادهای آتی و همچنین قرارداد آتی در بیت کوین نیز به تفصیل بیان شود.

قرارداد آتی (Future) چیست؟

قرارداد آتی

قرارداد آتی نوعی از قرارداد است که طبق آن طرف فروشنده تعهد می کند که در زمان معینی، مقدار تعیین شده ایی از کالا را با توجه به قیمت تعیین شده به فروش برساند. همچنین طرف دیگر در این قرارداد تعهد می کند که کالای مورد نظر را در زمان معین شده خریداری کند. در این قرارداد معمولا برای پای بندی به تعهدات درون قرارداد، مبلغی به عنوان تضمین گذاشته می شود.

این مبلغ با توجه به تغییرات قیمت آتی به عنوان تضمین تعیین می شود. پس به موجب قرارداد آتی می توان کالایی را خریداریی کرد و در زمان معین شده، قیمت کالا پرداخت شده و کالا تحویل گرفته می شود. قراردادهای آتی معمولا در بورس مورد معامله قرار می گیرند. این نوع قراردادها می توانند سهام، ارز و یا اوراق قرضه را شامل شوند. این نوع قرارداد می تواند در کنترل ریسک نقش بسزایی داشته باشد. این قرارداد بر روی کالا یا دارایی منعقد می شود که تحت عنوان دارایی پایه شناخته می شود. (1)

در بورس کالا این دارایی پایه می تواند محصولات کشاورزی و یا محصولات نفتی باشد که طی قرارداد آتی مورد معامله قرار می گیرد. بر طبق این قرارداد باید حجم دارایی پایه مشخص شود. اندازه این قرارداد توسط بورس تعیین می گردد. علاوه بر این، بورس مشخص می کند که تاریخ سر رسید قرارداد آتی چه موقعی باشد. این قرارداد مولفه های دیگری نیز دارد؛ وجه تضمین اولیه، حد نوسان قیمت روزانه، حداکثر حجم هر سفارش، سقف مجاز موقعیت های باز، تحویل و مهلت گواهی آمادگی تحویل و جرایم و کارمزد از مولفه های دیگر در قراردادهای آتی هستند.

به طور کلی قراردادهای آتی در دو نوع دسته بندی می شوند. نوع اول شامل قراردادهای آتی بر پایه دارایی های فیزیکی است و نوع دوم قراردادهای آتی در حوزه سهام و شاخص است. نوع تسویه در قراردادهای مالی نیز یا به صورت تسویه فیزیکی است یا به صورت تسویه نقدی. در تسویه فیزیکی باید دارایی مورد نظر همان طور که در قرارداد مشخص شده است، به طرف معامله، تحویل داده شود.

در حالی که در روش تسویه نقدی، پولی که با ارزش کنونی دارایی برابری می کند را به طرف معامله پرداخت می کنند و دارایی به طور مستقیم تبادل نخواهد شد. با این دو روش می توان پرداخت ها و تسویه های قرارداد آتی را به سرانجام رسانید. (2)

بعد از این که معامله قرارداد آتی انجام شد، سه اتفاق ممکن است بیفتد. خنثی شدن معامله، بازگرداندن و یا تسویه. در صورتی که معامله آتی با تراکنش مخالفش با ارزش یکسان بسته شود، خنثی شدن اتفاق افتاده است. با این کار معامله گران می توانند قبل از اینکه تاریخ تسویه فرا برسد، از ضرر یا سود خود اطلاع پیدا کنند.

در صورتی که معامله گر تصمیم بگیرد که یک قرارداد آتی جدید بعد از خنثی شدن ترید اول، باز کند و زمان انقضای قرارداد را افزایش دهد، عمل بازگرداندن اتفاق می افتد.

همچنین در صورتی که معامله گر، ترید خود را خنثی نکند و یا بازنگرداند، بدیهی است که قرارداد در تاریخ انقضای خودش تسویه می گردد. در این حالت طبق قرارداد، مبلادله کالا و یا پول نقد انجام خواهد گرفت و قرارداد آتی به پایان می رسد. در ادامه در مورد هدف از انعقاد قراردادهای آتی بحث می کنیم. (2)

هدف از قرارداد آتی چیست؟

در قراردادهای آتی، هزینه های ریسک های سرمایه گذاری کاهش می یابد. این نوع قراردادها می توانند از نوسانات شدید بازار جلوگیری کنند؛ روند اصلاح قیمت ها را سرعت ببخشند و موجب تعادل قیمت ها در بازار شوند. علاوه بر این، قراردادهایی آتی می توانند کارایی بازار سرمایه را موجب شوند. در واقع با وجود قراردادهای آتی می توان مبادلات را آسان تر کرد و این موضوع برای کاهش پیچیدگی ها مبادلاتی بسیار مهم است. بنابراین برای تحقق این اهداف می توان به سراغ قراردادهای آتی رفت.

سپرده در قراردادهای آتی چیست؟

در مبحث قراردادهای آتی، سپرده نیز نقش مهمی دارد. به همین منظور یک سپرده اولیه برای خرید و یا فروش قرارداد آتی در نظر گرفته می شود که متناسب با ارزش کل دارایی است. بنابراین برای تعیین سپرده اولیه ارزش کل دارایی هم حائز اهمیت است. برای محاسبه این ارزش از یک فرمول استفاده می شود.

با استفاده از این فرمول باید حجم قرارداد در قیمت قرارداد آتی ضرب شود و حاصل ضرب این دو مقدار می تواند ارزش قرارداد آتی را به دست بیاورد؛ این کار توسط بورس کالا انجام می گیرد. همچنین این مبلغ با توجه به شرایط نوسان قیمتی، متغیر است. مبلغ سپرده اولیه به عنوان تضمین در نظر گرفته می شود.

در زمینه سپرده در قراردادهای آتی، سپرده حداقل و سپرده متغیر نیز وجود دارد. سپرده حداقل در واقع درصدی از همان سپرده اولیه است که طرفین می توانند تا سطح همان درصد در جریان روزآمد سازی معامله قرار داده شوند. سپرده متغیر هم مقداری از دارایی است که از هرکدام از اعضا برای تامین ریسک نوسان قیمتی در قبال قراردادهای آتی گرفته می شود که این کار از طرف بورس انجام می گیرد. (3)

مفهوم قرارداد آتی در بیت کوین چیست؟

قرارداد آتی در بیت کوین نیز وجود دارد و به این صورت است که مشترک با پیش بینی آینده قیمت ارز دیجیتال بدون در اختیار داشتن بیت کوین، قرارداد می بندد. این کار با سفته بازی انجام می گیرد و با افزایش یافتن قیمت بیت کوین، سود حاصل می شود. نکته حائز اهمیت این است که قراردادهای آتی بیت کوین به صورت قانون گذاری شده انجام می شوند.

بنابراین افراد می توانند از مسائل و مشکلات مصون بمانند. در قراردادهای آتی بیت کوین، اصول قرارداد آتی سنتی حفظ می شود. معامله گران در این بازار می توانند قرارداد آتی خرید که به لانگ معروف است و همچنین قراردادهای آتی فروش که به شورت معروف است را کسب کنند؛ این قراردادها موجب کسب سود می شوند. در این نوع قراردادها افراد فروشنده هم می توانند با پیش بینی از این بازار وارد معامله شوند، با این تفاوت که فروشندگان معمولا پیش بینی ثابت ماندن یا کاهش قیمت را ارائه می دهند.

مزایا و معایب قرارداد آتی چیست؟

از مزایای قرارداد آتی این است که می تواند به خوبی ریسک را در برابر تغییرات قیمتی در آینده پوشش دهد و موجب کسب سود شود. در واقع با استفاده از قرارداد آتی، قیمت فروش برای زمان آینده تثبیت می شود. این موضوع سبب می شود که قیمت در برابر نوسانات قیمتی حفظ گردد و جلوی ریسک نوسانات قیمتی گرفته شود.

علاوه بر این، مصرف کننده کالا می تواند حجم کالای خود را با قیمتی که تثبیت شده است، دریافت کند. با وجود اهرم قرارداد آتی هم معامله گران می توانند از خرید و یا فروش قرارداد آتی، سود به دست بیاورد. از مزایای ویژه این نوع قرارداد هم می توان به انعطاف پذیری آن اشاره کرد؛ به طوری طرفین معامله بتوانند راحت تر فرایند معامله را طی کنند. (4)

در مورد معایب قرارداد آتی می توان گفت این قرارداد می تواند بسته به شرایط، برای معامله گران زیان نیز به همراه داشته باشد. در صورتی که قیمت سهام شرکت مورد نظر در هنگام بازگشایی نماد، افزایش زیادی داشته باشد، خریدار یا فروشنده قرارداد آتی دچار ضرر و زیان می شود. (4)

اهرم در قرارداد آتی به چه معناست؟

اهرم در قرارداد آتی می تواند با مبلغ معینی سرمایه، موجب سود و یا زیان سرمایه گذار شود. برای محاسبه اهرم مالی در بازار آتی باید میزان ارزش قرار داد مورد نظر را بر میزان وجی که به عنوان تضمین اولیه در نظر گرفته شده است، تقسیم کرد تا اهرم بازار آتی تعیین گردد. بنابراین اگر معامله در وضعیت سود باشد، اهرم قرارداد آتی می تواند موجب سود بیشتر بشود و در صورتی که معامله در وضعیت زیان قرار گیرد، با وجود اهرم قرارداد آتی موجب زیان معامله گر می شود.

نکته ایی که در اینجا مشخص می شود این است که اهرم مالی ممکن است دچار تغییر شود و مبلغ آن ثابت نیست. در واقع با وجود اهرم در قراردادهای آتی، معامله گر می تواند با وجود سپرده اولیه خود، با توجه به کل ارزش دارایی، سود یا زیان به دست بیاورد. (5)

بازیگران بازار آتی چه کسانی هستند؟

در قراردادهای آتی دو موضع یا پوزیشن وجود دارد. موضع خرید که به Long Position معروف است و موضع فروش که به Short Position معروف است.

موضع خرید مربوط به موقعی است که معامله گر شروع به انجام معامله می کند و اوراق بهادار یا کالا یا ارز خریداری می کند. این گونه افراد اقدام به خرید قرارداد آتی می کنند و در تاریخ انقضای قرارداد بر طبق تعهد، دارایی پایه خود را تحویل می گیرند؛ در این حالت معامله گر در حالت Long قرار می گیرد.

موضع فروش مربوط به موقعی است که معامله گر در موقعیت فروش اقدام به فروش اوراق بهادار یا کالا و یا ارز می کند. بر طبق قرارداد آتی مورد نظر این شخص ملزم به تحویل دارایی پایه در تاریخ مشخص شده است؛ در این حالت معامله گر در حالت Short قرار می گیرد.

ویژگی های قرارداد آتی چیست؟

یکی از ویژگی ها بارز قراردادهای آتی، هزینه کم معامله است؛ به طوری که در مقایسه با معامله نقدی هزینه کمتر است. یکی دیگر از از ویژگی های قرارداد آتی که می توان به آن اشاره کرد، معامله آن در بورس است. این موضوع باعث می شود که بازار منسجم تری به وجود بیاید و شفافیت بیشتری برای قیمت ها ایجاد شود.

همچنین وجود اتاق پایاپای باعث می شود که پشتوانه خوبی برای هر دو طرف معامله ایجاد شود و ریسک اعتباری کاهش پیدا کند. در صورتی که اگر اتاق پایاپای وجود نداشت، امکان این که هر یک از طرفین معامله پشیمان شود و یا قرارداد را به هم بزند بیشتر می شد.

همچنین وجود سپرده اولیه در این نوع قرارداد هم می تواند به عنوان تضمین خوبی برای دو طرف معامله باشد تا هر دو طرف به قرارداد خود متعهد بمانند. بنابراین قراردادهای آتی پوشش ریسک خوبی دارند و با پوشش ریسک ها، خطرات ناشی از نوسانات قیمتی به حداقل می رسد. (5)

نتیجه گیری و جمع بندی

با بررسی مطالب ذکر شده می توانید با مفاهیم قرارداد آتی و زیر شاخه های آن آشنایی کامل پیدا کنید. هر چه بیشتر در این حوزه اطلاعات به دست بیاورید و دانش خود را بالاتر ببرید، از پیچیدگی ها این نوع قراردادها کاسته می شود. در نتیجه می توانید قراردادهای مناسب تری را منعقد نمایید و سودآوری خود را در انجام معاملات، تضمین کنید.

اختیار معامله و کاربرد آن | انواع اختیار معامله کدامند؟

همانطور که می‌دانید، تورم و منابع مالی سرگردان تاثیرات منفی زیادی در اقتصاد کشور داشته است. راهکاری توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن که برای مهار این مهم وجود دارد، ابزارهای مالی هستند. ابزارهای مالی و تنوعی که در آنها وجود دارد، می‌تواند در اقتصاد کشور بسیار تاثیرگذار باشد. اما متاسفانه، در ایران این ابزارها بسیار اندک است و با وجود ریسکی که در بازار سرمایه وجود دارد، شورای بورس اوراق بهادار تصمیم گرفت برای کاهش ریسک موجود، معاملات اوراق اختیار را تصویب کند. از آنجایی که، استفاده از این اوراق در بازار سرمایه بسیار اندک است و استفاده چندانی از این اوراق نمی‌شود، نیاز به فرهنگ‌سازی بین سهامداران دارد. در مقاله پیش رو، قصد داریم به عنوان یک سهامدار شما را با اوراق اختیار در بورس آشنا کنیم.

تاریخچه

قرارداد اختیار معامله از قرن‌ها پیش به عنوان معاملات آپشن نیز شناخته شده است. معاملات قرارداد اختیار معامله، اولین بار در یونان باستان (حق اختیار برداشت از باغ‌های زیتون) صورت گرفت. اولین شخصی که از قراردادهای اختیار معامله استفاده کرد، تالس، فیلسوف یونانی بود. پس از یونان، در سال 1973 در شیکاگو بورس اختیار معامله تاسیس شد. بنابراین، در شیکاگو فرم استانداردی که کلیه فعالیت‌های تجاری در ارتباط با این موضوع بود در قالب این فرم‌های استاندارد راه‌اندازی شد. به همین دلیل، در حال حاضر اکثر قراردادهای اختیار معامله در قالب این فرم‌های استاندارد قابل معامله است.

اختیار معامله چیست؟

اختیار معامله، قراردادی دو طرفه بین خریدار و فروشنده است.
بر اساس این قرارداد، خریدار حق دارد مقدار معینی از دارایی مندرج در قرارداد را با قیمت معین و در زمان مشخص خریداری کند. همینطور، فروشنده بر اساس این قرارداد حق دارد (نه الزام و تعهد) مقدار معینی از دارایی مندرج در قرارداد را با قیمت معین و در زمان مشخص بفروشد.
همانطور که پیش‌تر اشاره شد، خریدار یا فروشنده هیچ الزام و تعهدی در این قرارداد ندارد. به عبارتی، دارنده قرارداد در اعمال حق خود مختار است. نکته قابل توجه اینکه، در صورت درخواست خریدار برای لغو قرارداد، فروشنده ملزم به اجرای آن است. در صورتی که فروشنده از اجرای قرارداد امتناع کند، باید مبلغی تحت عنوان وجه تضمین نزد اتاق پایاپای یا کارگزار بورس قرار دهد و متناسب با تغییرات قیمت اوراق اختیار معامله، آن را تعدیل کند.

* اختیار معامله در دسته‌بندی اوراق بهادار مشتقه قرار دارد. در ادامه، به توضیح مختصری از اوراق مشتقه می‌پردازیم.

اوراق مشتقه

اوراقی که دارای ریسک بالا و به هم ریختن بازار می‌شوند را اوراق مشتقه می‌گویند.
مشتقه؛ به معنی وابستگی چیزی به چیز دیگر است. به عبارت دیگر، قیمت یک چیز به چیز دیگری وابسته است. به طور مثال؛ آبمیوه به میوه وابسته است و سس کچاپ به گوجه فرنگی وابسته است. بنابراین، آبمیوه و سس کچاپ مشتق از میوه و گوجه فرنگی هستند.
قراردادهای اختیار معامله نیز به این دلیل که ارزش آنها به ارزش دارایی‌های دیگر بستگی دارد، اوراق مشتقه می‌باشند. مثل: قرارداد سلف، پیمان‌های آتی و …
بهتر است قبل از اینکه سرمایه گذاری کنید یا قراردادهای اختیار معامله را بین خود و طرف مقابل منعقد کنید، به چگونگی استفاده شرکت‌ها از اختیار معامله بپردازید. همانطور که می‌دانید، امروزه بسیاری از شرکت‌های چند ملیتی از قراردادهای اختیار معامله استفاده می‌کنند.

انواع قراردادهای اختیار معامله

همانطور که پیش‌تر اشاره شد، قرارداد اختیار معامله قراردادی بین خریدار و فروشنده است که در ازای پرداخت مبلغ معینی از طرف خریدار، منعقد می‌شود. با این حال، قرارداد اختیار معامله دستورالعمل‌های متفاوت (اوراق بهادار و . ) و انواع مختلفی دارد که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد.

قرارداد اختیار معامله خرید

در قرارداد اختیار معامله خرید، کسی که دارنده اختیار خرید است حق خرید مقدار معینی از دارایی مندرج در قرارداد را با قیمت مشخص و دوره زمانی تعیین شده دارد.

قرارداد اختیار معامله فروش

قرارداد اختیار معامله فروش به این صورت است که، حقی را برای دارنده سهام یا کالا اعمال می‌کند. از این رو، دارنده حق دارد مقدار معینی از دارایی مندرج در قرارداد را در زمان مشخصی با قیمت توافقی بفروشد. در این حالت، خریدار به امید آن که قیمت کالا یا سهام افزایش پیدا می‌کند، آن را از فروشنده خریداری می‌کند. به طور کلی می توان گفت، قراردادهای اختیار معامله نوعی بیمه محسوب می شوند.

* برای درک بهتر اختیار معامله ، به مثال زیر توجه کنید؛

فرض کنید نماد فملی امروز 1000 تومان می‌باشد. شخص الف با بستن قرارداد 3 ماهه این سهم را خریداری می‌کند و بابت هر سهم 100 تومان پرداخت می‌کند. (مبلغ 100 تومان بابت سررسید قرارداد اختیار معامله است.) حال، با گذشت 3 ماه قیمت سهم فملی 1700 تومان شده است. با احتساب پرداخت 100 تومان برای سررسید قرارداد اختیار معامله ، پرداختی شخص الف برای هر سهم فملی 110 تومان بوده است و سود این شخص به ازای هر سهم 600 تومان می‌باشد.
حال فرض کنید، به جای روند مثبت و رشدی که سهم فملی داشته، روند منفی و ریزشی در پیش گرفته باشد و طی این 3 ماه سهام فملی از 1000 تومان به 500 تومان رسیده است. در این صورت، شخص الف باید به خاطر قراردادی که 3 ماه پیش منعقد شده است، دوباره 110 تومان پرداخت کند. اما، چون سهام روند منفی و ریزشی داشته است، این شخص می‌تواند قرارداد اختیار معامله را فسخ کند و فقط همان مبلغ سررسید (100 تومان) را پرداخت کند.

چند نکته درباره قرارداد اختیار معامله فروش

• اولین نکته مهمی که باید به آن اشاره نمود، همان بیمه شدن سهم است. یعنی، شخص اگر در طول زمان مقرر، مقدار معین شده در قرارداد اختیار معامله فروش ضرر کند، در صورت افزایش ریزش سهام یا کالا، شخص همان مقدار مقرر را ضرر کرده است. (در مثال بالا این مسئله کاملا روشن است.)
• شخص علاوه بر مبلغی که به عنوان اجرت برای خریدن قرارداد اختیار معامله می‌پردازد، درصد ریزش سهام را نیز از دست خواهد داد.
• در صورت تمام شدن تاریخ انقضای قرارداد اختیار معامله ، این قرارداد هیچ گونه ارزشی نخواهد داشت.
• از مزایایی که قراردادهای اختیار معامله دارند می‌توان به قابل استفاده بودن آنها در همه انواع اوراق بهادار مالی از جمله؛ اوراق بهادار، ارز و .. اشاره کرد.

انواع قراردادهای اختیار معامله از نظر سبک اعمال

قراردادهای اختیار معامله از نظر سبک اعمال به سه دسته تقسیم می‌شوند که در ادامه، هر کدام همراه با توضیحات آورده شده است.

قرارداد اختیار معامله اروپایی

قراردادهای اختیار معامله اروپایی فقط در زمان سررسید مقرر شده، اعمال می‌شوند. خریدار این نوع قراردادها قبل از زمان سررسید آن، نمی‌تواند از آنها استفاده کند. در بورس کالای ایران معمولا، این نوع قراردادهای اختیار معامله استفاده می‌شود.

قرارداد اختیار معامله آمریکایی

قراردادهای اختیار معامله آمریکایی، در هر زمان قبل از زمان سررسید نیز قابل اعمال هستند. مثلا؛ قراردادی از این نوع برای مدت 10 ماه بسته شده است، اما این قرارداد بعد از 8 ماه قابل استفاده و اعمال است. بنابراین، می توان تفاوت عمده این نوع قرارداد را با قرارداد اختیار معامله اروپایی فقط در زمان اعمال آنها دانست.

قرارداد اختیار معامله برمودایی

قرارداد اختیار معامله برمودایی در واقع ترکیبی از قراردادهای اختیار معامله آمریکایی و اروپایی می‌باشد. به این صورت که، تاریخ‌هایی را از قبل یا برای قبل از سررسید مشخص کرده باشند.

تفاوت اختیار معامله و بازار آتی

• تعهد طرفین
• وجه تضمین
• پرداخت بین طرفین
• بروز رسانی حساب ها
• ریسک طرفین
• حداقل تغییر قیمت هر سفارش (Tick Price)
• اندازه قرارداد
• کارمزد معاملات
• حداکثر حجم هر سفارش
• حد نوسان قیمت
• ساعات معامله
• فرایند تحویل
• جریمه نکول
• نحوه سفارش دهی
• واریز و برداشت وجه
• کال مارجین
• میزان موجودی لازم
• برابری وجه تضمین اولیه در سررسیدها (نمادها)

* مثالی برای تفاوت اختیار معامله و بازار آتی؛

تصور کنید دارای یک برند زعفران هستید، در تلاش هستید که به خاطر جذب مشتری قیمت محصول خود را زیاد تغییر ندهید و دارای نوسان زیادی نباشد. در بازار سنتی اگر بخواهید نوسان قیمتی را از بین ببرید باید سرمایه زیادی داشته باشید و همینطور، جنس زیادی را انبار کنید. اما، در بازار آتی می‌توانید به قرارداد با تحویل 3 ماه آینده با 10 درصد ارزش کل، اجناس خود را با قیمت مشخص شده خریداری کنید. در این صورت می‌توان گفت، شما دغدغه قیمت زعفران را تا 3 ماه آینده ندارید.

✔️ تفاوت اصلی بازار آتی و اختیار معامله در این است که، شما اگر قرارداد آتی با سر رسید 3 ما آتی خریداری می‌کنید، باید در روز قرارداد، کالای مورد نظر را تحویل بگیرید. اما، در بازار اختیار معامله خریدار انتخاب می‌کند که در سر رسید، سهام خود را تحویل بگیرد یا خیر!

کاربردهای اختیار معامله

کاربردی که قرارداد اختیار معامله دارد تطبیق‌پذیری آن جهت ارتباط برقرار نمودن با دارایی‌های سنتی است. اختیار معامله، شرایطی که ممکن است در بازار به وجود بیاید را تنظیم و کنترل می‌کند. به طور مثال؛ از اختیار معامله می‌توانیم نوعی سپر دفاعی نام ببریم. به دلیل سقوطی که در بازار بورس وجود دارد، با استفاده از اختیار معامله می‌توانیم تا حدودی این ریزش و ضرر را کاهش دهیم. گاهی نیز برای پیش‌بینی نمودن شرایط بازار می‌توان از آن استفاده کرد. به دلیل کاربردهایی که نام برده شد و همینطور، کاربردهای دیگری که دارد از اختیار معامله می‌توان به عنوان یک استراتژی بزرگ برای سرمایه گذاری یاد کرد. به طور کلی، افرادی که در بازارهای مالی به دنبال ریسک و ضرر کمتری هستند، می‌توانند از اختیار معامله جهت کاهش این ریسک و ضرر استفاده کنند.

مزایای اختیار معامله

• اهرم مالی
• کاهش ریسک
• کسب درآمد
• کسب سود از نوسان قیمت سهم
• استفاده از مزیت زمانی جهت تصمیمات آتی
• متنوع‌سازی سبد سرمایه گذاری

کلام آخر.

ممکن است یک شخص مبتدی که سرمایه چندانی ندارد، اختیار معامله را نوعی معجزه در بازارهای مالی بداند و جذب آن شود! به دلیل پرداخت مبلغ کمی به عنوان مبلغ قرارداد اختیار معامله، سود خوبی را به دست می‌آورد و در صورت متضرر شدن، درصد ناچیزی از سرمایه را دچار ضرر شده باشد. اما در حقیقت، قراردادهای اختیار معامله بر پایه پیش‌بینی آینده بازار توسط تحلیلگران به وجود آمده است و سرمایه گذاری در آنها هم آنچنان ساده نیست.
بهترین زمانی که شما می‌توانید از قرارداد اختیار معامله استفاده کنید، زمانی است که شما به درک خوبی از بازار بورس رسیده باشید. همینطور، یادگیری روش‌های انواع تحلیل را فرا گرفته باشید و بدون هیچگونه ترسی معاملات خود را انجام دهید.

انجمن ریاضیات مالی علامه طباطبايي

درس4 - راهبردهای پوشش ریسک با استفاده از قراردادهای آتی

در اين فصل دربارة روش هاي متفاوتي كه يك شركت ميتواند با اتخاذ يك موضع معاملاتي در قراردادهاي آتي، ريسك قيمت يك دارايي را خنثي نمايد، بحث.خواهیم کرد .اگروضعيت پوشش دهنده ريسك به گونه اي است كه در صورت افزايش قيمت دارايي،صاحب سود و در صورت كاهش قيمت دارايي متحمل زيان خواهد شد، اتخاذ راهبرد»پوشش ريسك در موضع پیش فروش « مناسب است. اما اگر وضعيت پوشش دهنده ريسك به نوعي است كه با كاهش قيمت دارايي، سود ميبرد و در صورت افزايش قيمت دارايي متحمل زيان ميشود، راهبرد »پوشش ريسك در موضع پیش خريد « مناسب خواهد بود.

انجام پوشش ريسك، راهي براي كاهش ريسك است. پس نظر به مفهوم كاهش ريسك، راهبرد پوشش ريسك اصولاً بايد توسط فعالان بازار مورد استقبال قرار گيرد. ولي در واقع، پاره اي دلايل نظري و عملي وجود دارد كه شركتها از راهبرد فوق استفاده نميكنند. در سطح نظري ميتوان گفت سهامداراني كه بدره متناسبي از اوراق بهادار –كه داراي تنوع مطلوب است- نگهداري مينمايند، بسياري از ريسك توضیح قرار داد آتی و میزان ریسک آن هايي را كه يك شركت با آنها مواجه است از بين ميبرند. لذا نيازي ندارند كه شركت اين ريسكها را پوشش دهد. در سطح عملي ميتوان گفت، اگر شركت هاي فعال در يك صنعت خاصي از راهبرد»پوشش ريسك « استفاده نكنند، اگر شركتي در آن صنعت بخواهد به تنهايي از راهبرد»پوشش ريسك « استفاده نمايد، ممكن است به جاي كاهش ريسك، با افزايش ريسك مواجه شود. همچنين يك مدير خزانه داري از انتقاد ساير مديران در صورتي كه نتيجة عمليات در بازار نقدی سود آور و نتيجه عمليات پوشش ريسك زيان آور باشد، ممكن است وحشت داشته باشد.

مهمترين مفهوم در پوشش ريسك، ريسك مبنا يا ريسك پايه است كه برابر با تفاوت قيمت نقدی و قيمت آتي يك دارايي ميباشد. ريسك مبنا، ناشي از عدم اطمينان پوشش دهندة ريسك نسبت به مقدار مبنا در تاريخ سررسيد پوشش ريسك ميباشد.معمولاً مقدارريسك مبنا براي داراييهاي مصرفي بيشتر از دارايي هاي سرمايه اي است.

نسبت پوشش ريسك، نسبت حجم موضع معاملاتي اتخاذ شده در قراردادهاي آتی به مقدار ريسکی است که در معرض آن قرار دارد. استفاده از نسبت پوشش ريسك براي پوشش ريسك همواره بهينه نيست. اگر پوشش دهندة ريسك تمايل داشته باشد واريانس يك موضع معاملاتي را به حداقل برساند، نسبت پوشش ريسك متفاوتي، مطلوب خواهد بود. نسبت بهينه پوشش ريسك، برابر با شي برگرسيوني است كه تغييرات در قيمت نقدی و تغييرات قيمت آتي را مرتبط با هم نشان مي دهد.

قرارداد آتي شاخص سهام براي پوشش ريسك سيستماتيك در يك بدرة سهامبه كار مي رود. تعداد قراردادهاي مورد نياز برابر است با حاصل ضرب بتاي بدره در نسبت ارزش بدره به ارزش يك قرارداد آتي. همچنين ميتوان با استفاده از قرارداد آتی شاخص سهام، بتاي يك بدرة اوراق بهادار را بدون تغيير در سهام تشكيل دهندة آن، تغيير داد.هنگامي كه قراردادهاي آتي با سررسيد طولانيتر از تاريخ انقضای پوشش ريسك وجود نداشته باشد، راهبرد معروف به »جلو انداختن پوشش ريسك « ممكن است مناسب باشد. اين راهبرد عبارت است از ورود در چند قرارداد آتي متوالي.

هنگامي كه اولين قرارداد آتي به زمان انقضا نزديك مي شود، مسدود ميشود و پوشش دهندة ريسك، همزمان وارد يك قرارداد آتي با سررسيد ماهانه ديرتر ميشود. به همين ترتيب با نزديك شدن زمان انقضای قرارداد آتي دوم، قرارداد مزبور بسته ميشود و پوشش دهنده ريسك وارد معامله قرارداد سوم با سررسيد طولانيتر ميشود. راهبرد »جلو انداختن پوشش ريسك « زماني مناسب است كه بين تغييرات قيمتهاي آتي و تغييرات قيمتهاي نقدی همبستگي نزديكي وجود داشته باشد.